Er bestaat in ons land een behoorlijk zwaar opgetuigde structuur om kinderen die potentieel tegen onderwijsachterstanden kunnen aanlopen of daar zelfs al tegenaan gelopen zijn, betere kansen te bieden. Dezelfde kansen die alle andere kinderen hebben. Het heet niet voor niks een streven naar kansengelijkheid. De kinderopvang maakt deel uit van die structuur als uitvoerders en aanbieders van voorschoolse educatie. Vrijwel kritiekloos, want wat kan daar nou tegen zijn, alle kinderen dezelfde kansen bieden? Maar misschien mogen we wel iets beter stilstaan bij wat we nou éigenlijk aan het doen zijn.

Stel je voor: twee meisjes van 3,5 jaar staan op de wc te giechelen en aan elkaar te friemelen. Eén van de kinderen heeft haar broek en onderbroek naar beneden gedaan. Wat vind je daarvan? Ik verklap je aan het eind van deze blog hoe je met deze ‘wc-situatie’ om kunt gaan en wat je zou kunnen zeggen.

We zitten aan tafel. ‘Wat voor weer is het buiten?’, vraag ik aan de kinderen. Mees en Amélise kijken naar buiten… ‘Het regent!’, roept Mees. ‘Ja, het regent buiten’, zeg ik. ‘We gaan binnen ook regen maken.’ ‘Nu of straks?’, vraagt Tes. ‘Nu! We gaan nu regen maken en dat doen we binnen.’ Alle kinderen hebben een potje met een spons erop voor hun neus staan.

Na de Robert M.-zaak is het voor werkende mannen in de kinderopvang nooit meer ‘gewoon’ geworden. Een enorm heftige zedenzaak waarbij tientallen slachtoffers betrokken waren. De branche stond op z’n kop en tot vandaag de dag heeft die tijd een stempel gedrukt op het werken van nu.

Het kringgesprek op de VE-peutergroep loopt vandaag iets anders dan het thema ‘Knuffels’ zou doen vermoeden. Wanneer Youssef het woord krijgt vertelt hij meteen over huizen die kapot zijn en flats die zijn ingestort. Karim vult aan over grote graafmachines en dode kinderen. Al snel gaat het gesprek niet meer over knuffels maar over trillende muren, oma’s zonder jas in de kou en platgedrukte auto’s.

Dossiervorming is niets meer dan de feiten en voortgang van een kind, dat jij begeleidt, bijhouden. Dat doen we zodat een casus overdraagbaar is, zodat we terug kunnen kijken, maar we doen het zeker ook voor het gezin zelf. De laatste jaren hoor ik professionals in de kinderopvang en het onderwijs steeds vaker praten over de term ‘dossieropbouw’; het verzamelen van bewijslast bij zorgen over een kind. Maar dit mag in de meeste gevallen helemaal niet...

Er is momenteel een recordaantal vacatures in de kinderopvang. Maar is dat wel zo erg? Moeten we niet gewoon kiezen voor ‘grenzen aan de groei’ en de kwaliteit prioriteit geven?

Een groot deel van de dag van mijn kinderen bestaat uit bewegen. Mijn vierjarige dochter kan daarnaast ook goed ergens rustig zitten en spelen of knutselen, mijn zoontje houdt dit meestal nog geen drie minuten vol. Maar wat is nou de ideale balans tussen zitten, bewegen en slapen voor jonge kinderen (0-4 jaar) om gezond op te groeien?