Ik ben me hier wel bewust van, maar voel het natuurlijk niet zelf. Totdat ik gisteren samen met onze wethouder aansloot bij een trainingsbijeenkomst van onze peuterspeelzaal-medewerkers. Kerkrade heeft als G86-gemeente middelen gekregen om te investeren in de pedagogische kwaliteit en het taalniveau van onze pedagogische medewerkers. Deze unieke kans hebben we (management) natuurlijk met twee handen aangegrepen, maar het moest dan wel allemaal voor eind 2015 gebeuren. Ook hier gingen we mee akkoord, maar dan moet het natuurlijk nog wel gebeuren.
‘Ook de wethouder sprak vol ontzag over de inspanningen van onze medewerkers’
Tja, als vooruitstrevende organisatie hebben we onze medewerkers eenzijdig alle geplande acties (taaltoetsen, training-on-the-job) opgelegd. En onze medewerkers conformeerden zich zonder een kik te geven. Gelukkig kwam de gemeente ons tegemoet met extra uren. Desalniettemin is het toch een hele ommezwaai die ons personeel binnen een zeer kort tijdsbestek heeft gemaakt.
Tijdens de trainingsbijeenkomst stak ik de medewerkers een hart onder de riem. Ik vertelde dat ik mij terdege realiseerde dat we heel veel van hen vragen, de afgelopen en de komende tijd. Ook de wethouder sprak vol ontzag over de inspanningen van onze medewerkers. Een medewerkers illustreerde heel duidelijk welke impact dit intensieve programma op haar persoonlijk heeft gehad. Ze was aanvankelijk heel boos, maar toen ze zag welk effect de vernieuwde werkwijze op de kinderen had, kreeg ze er steeds meer plezier in. Andere medewerkers bevestigden deze ontwikkeling.
Mij doet het vooral deugd te zien welke flexibiliteit onze medewerkers hebben. Chapeau, dames!
