‘In wat voor wereld leven we toch?’ een begrijpelijke en veel gehoorde opmerking van de afgelopen dagen. De onvoorstelbare gebeurtenissen in Parijs zullen ook vandaag nog het gesprek van de dag zijn. De aanslagen laten niemand ongeroerd. Ook de kinderen niet.

Lekker dat je de hele dag buiten mag zitten, ik moet helaas werken.’ Een veel gehoorde uitspraak van ouders als zij hun kind op een zonnige dag bij ons achterlaten. Met verandering van de naam van de functie van leidster naar pedagogisch medewerker hadden we gehoopt duidelijk te maken dat het werken met kinderen in de kinderopvang een vak is, veel meer oppas.

Doordat we altijd niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk goed op de kleintjes passen, hebben we de afgelopen 10 jaar een reserve opgebouwd. We hebben ‘spek op de ribben’ om een eventuele crisis te weerstaan.

Hebt u hem al gevoerd? Thuis aan de keukentafel of met collega’s op het werk. De pietendiscussie. Nog voor de pepernoten in de winkel liggen staat ie bij ons kindercentrum op de agenda. En terecht.

Schattig of suggestief? Met deze vraag heeft Channah Zwiep, docent aan de Universiteit van Amsterdam, pedagoge en deskundige op het gebied van seksuele ontwikkeling en opvoeding van jonge kinderen, het debat over seksualiteit bij kinderen ingeleid.

Zondagavond om half elf gaat de telefoon. Of ik maandagochtend kan invallen op een VVE peutergroep in de wijk Voorhof in Delft. Als ik informeer of er bijzonderheden zijn, krijg ik alleen te horen dat bijna alle kinderen in de groep een behoorlijke taalachterstand hebben en dat er één meisje in de groep zit van bijna drie, Lina, die nog helemaal niet praat.

Zo’n vakantieweek leent zich altijd ideaal om rapportages en plannen bij twee werken. Tja, met een bestuurlijke functie bij twee stichtingen, doe je dit dan ook twee keer. Het kost ook altijd meer tijd dan verwacht, ook al word je weinig gestoord door telefoon en geplande afspraken.

Ze huilden nooit, niet bij het afscheid van pappa of mamma, niet bij een volle luier of lege maag. Ze hadden geen fopspenen, knuffeltjes of lievelingsdoekjes en vielen plotseling in slaap in een gammele buggy, op de grond of op mijn arm. Van hun dagritme had ik geen idee, van hun achtergrond al even min.

Ik neem mijn hoed af voor Asscher. Op 15 september – Prinsjesdag – zat minister Asscher bij het VARA-programma Pauw om de kabinetsplannen toe te lichten. ‘Eindelijk komt er meer geld voor de kinderopvang. De combinatie van werken en zorg moet veel meer aandacht krijgen’.

Het kan niemand in de kinderopvang ontgaan dat de visie op de toekomst van de Kinderopvang onduidelijk blijft. Er worden verschillende dingen geroepen, vanuit diverse hoeken, want er zijn veel gezouten en ongezouten meningen. Iedereen heeft er iets over te zeggen, de één weet het beter dan de ander, onderzoeken, resultaten, ‘wat is het beste voor het kind’ of is het ‘wat is beter voor de overheid?’