Jochem Myjer, cabaretier en vader van twee jonge kinderen, postte zaterdagochtend vanuit Meppel, waar Sinterklaas die dag zijn intocht zou maken, een emotionele oproep op zijn facebook pagina. ‘Zullen we de kinderen vandaag alsjeblieft nog even laten geloven dat de wereld niet zo verrot en gevaarlijk is?’ Zijn bericht werd massaal gedeeld op sociale media. Maar hoe doen we dat morgen dan, en overmorgen als de kinderen er zelf over beginnen op school of de BSO?

‘Mamma, wat is een bloedbad?’

Een poging om mijn eigen kind die zaterdag voor het schokkende nieuws te sparen, bleek diezelfde dag al mislukt. Ik dacht dat ze lekker lag te slapen, maar vlak voordat ik die avond de televisie aan wilde zetten om wat beelden en een samenvatting van het nieuws te bekijken, stond ze plotseling voor me. Ze zag er ontwapenend uit, in haar te kleine Mickey Mouse pyjama en haar witte dekbed als een grote prop papier in haar armen geklemd. In mijn naïviteit dacht ik nog dat ze niet kon slapen omdat ze haar schoen had gezet en, ook al gelooft ze sinds kort niet meer, het toch best wel weer spannend vond. Maar in dat kleine koppie ging kennelijk iets heel anders om. Ze keek me ernstig aan en vroeg: ‘Mamma, wat is een bloedbad?’

In tegenstelling tot Jochem Myjer deed burgemeester Aboutaleb zaterdag juist een oproep aan ouders om met hun kinderen te praten over de aanslagen in Parijs. ‘Hier zijn veel kinderen blij, maar in Frankrijk zijn nu heel veel kinderen heel erg boos. Ik hoop dat de ouders het daar vanavond met hun kinderen over hebben.’

‘Voor wie werkt met kinderen met verschillende achtergronden is het nog moeilijker’

Kinderen krijgen er hoe dan ook iets van mee. Aan ouders, juffen, meesters en pedagogisch medewerkers de taak om ze te begeleiden. Niet door het onderwerp te vermijden of kinderen uit te sluiten als wij als volwassenen hier samen over praten. Breng je angst en gevoel van machteloosheid niet over met opmerkingen als ‘het zijn allemaal gekken’ of ‘het is afgrijselijk’ of ‘morgen gebeurt het hier misschien ook’, maar stel ze gerust en sta open voor hun vragen en zorgen. Voor wie werkt met kinderen met verschillende achtergronden is het nog moeilijker. Hoe houd je de feiten uit elkaar en de verschillen tussen moslims en extremisten en tussen vluchtelingen en terroristen helder?

Een oud-collega stuurde me een link naar een website van een kleuterleerkracht die zich heeft gespecialiseerd in rouwverwerking bij kinderen. Zij geeft tips en handvatten om in gesprek te gaan met kinderen die willen praten over de aanslagen.

En tot slot dan nog een waardevolle tip van Loesje die in de vorm van een tekst op een verschoten ansichtkaart al jaren boven mijn bureau hangt. Wat er ook speelt in een land, laat het vooral de kinderen zijn.