Van dienstverlenings- naar communityplek

Het is bemoedigend om te zien dat onze pedagogisch medewerkers er steeds meer beelden bij krijgen. Ze worden daartoe uitgedaagd door een aantal zeer bevlogen collega’s. Want dat is wel het mooie van ABCD; als je eenmaal hebt ervaren hoe en dát het werkt, dan laat het je niet meer los. De komende tijd hoop ik dat we met z’n allen gaan zien en merken dat een gemeenschapsgerichte aanpak meer betekenis geeft aan het opgroeien, opvoeden en samen leven. Voor kinderen, hun ouders en de buurt! Dan zijn onze kinderopvanglocaties niet alleen ‘dienstverleningsplekken’, maar ook ‘communityplekken’ waar kwalitatief hoogwaardige Kinderopvang wordt geboden én gemeenschappen zich kunnen vormen. Dan brengen we ‘the village’ écht terug in ‘it takes a village to raise a child’. Van dat lonkende perspectief kun je toch alleen maar blij worden?

Aanmoedigen tot persoonlijke ontwikkeling

De vraag is wel: met wie gaan we die communityplekken realiseren? De laatste maanden besloten drie pedagogisch medewerkers te emigreren. Daar doe je niet zoveel aan. Een aantal andere pm’ers besloot na het volgen van een opleiding voor een andere werkgever te kiezen. Simpelweg omdat we ze geen functie kunnen aanbieden waar zij alle nieuwe kennis in de praktijk kunnen brengen. Hun ambities zijn even bewonderenswaardig als logisch. Vanzelfsprekend wil je die volgen! Ze willen stappen zetten en meer impact maken met de kennis die ze hebben vergaard. Eigenlijk precies waarom we iedere collega aanmoedigen tot persoonlijke en professionele ontwikkeling.

Persoonlijk versus organisatiebelang

Het is wel even slikken. We zijn druk met onboarden. We zetten de voordeur van onze organisatie wagenwijd open en proberen de achterdeur dicht te houden. En we weten dat de mogelijkheden om je te kunnen ontwikkelen een belangrijke drijfveer is om voor een organisatie te (blijven) werken. Maar wat als dit uiteindelijk in conflict lijkt te komen met het organisatiebelang? En onze doorontwikkelde collega’s hun horizon elders gaan verbreden? Ermee stoppen is natuurlijk geen optie, voortdurend nieuwe functies creëren kan ook niet. Maar wat wel? Een goed en open gesprek? Samen zoeken naar een balans? Waardoor de opgedane kennis toch ten goede van de organisatie kan komen? Zonder dat het geforceerd wordt? Mocht je als lezer hier ook mee te maken hebben en goede voorbeelden willen delen, dan houd ik me aanbevolen. En als ik de komende tijd zelf op Het ei van Columbus stuit, laat ik dat ook zeker horen.

Altijd nieuwe vragen

Het zijn vragen die me bezighouden in deze turbulente tijd, waarin er meer vragen dan antwoorden lijken te zijn. Over een tijdje ben ik zelf even uit ‘the running’.  En ook dat roept weer nieuwe vragen op. Ik organiseer mijn tijdelijke afwezigheid, draag zo goed mogelijk over, maar gaat alles dan ‘zomaar’ door? Gekscherend hoop ik natuurlijk niet dat de organisatie helemaal zonder me kan. Maar serieus: ik reken er wel op dat we de goede stappen blijven zetten! Vooruit, richting de ‘communityplekken’ en nog betekenisvollere opvang. Ik vertrouw erop dat mensen opstaan en verantwoordelijkheid nemen. Anderen inspireren en meenemen. Dan kan ik mezelf, als ik terug ben, ongetwijfeld weer bezighouden met allerlei nieuwe vragen die er zullen zijn.