Het kabinet heeft in het coalitieakkoord de keuze gemaakt voor bijna gratis kinderopvang voor werkende ouders. Niet vanuit een gedeelde visie, maar vanuit de gedeelde angst voor het toeslagenstelsel. Daarmee worden de fouten die er gemaakt zijn, met tragische gevolgen, afgewenteld op de sector en de ouders.

De Branchevereniging Maatschappelijke Kinderopvang communiceerde recentelijk haar visie op de toekomst van de kinderopvang en stelde dat de overheid op de goede weg is met het instellen van (bijna) gratis kinderopvang. Maar ook dat het nu tijd is om de volgende stappen te gaan voorbereiden, zoals een prijsplafond. Volgens de BMK is de overheid aan zet. Maar om met een oude huishoudelijke wijsheid te spreken: niet alles wat kan, hoef je ook te doen.

Ons land is uit balans: iedereen laat zich keihard horen doormiddel van acties en protesten. Staken is je ‘recht’ en dat er een groep is die ook bushokjes kort en klein slaat of auto’s in brand steekt, moeten we maar op de koop toenemen. Ondertussen lopen pedagogisch professionals op hun tenen. Is de werkdruk voor hen te doen? Als de politiek ‘moet luisteren’ dan moeten we misschien ook zelf goed luisteren naar onze pedagogisch professionals.

Er is momenteel een recordaantal vacatures in de kinderopvang. Maar is dat wel zo erg? Moeten we niet gewoon kiezen voor ‘grenzen aan de groei’ en de kwaliteit prioriteit geven?