Ons kinderdagverblijf bevindt zich in de tuin van een verzorgingshuis. Al jaren is dit gegeven voor ons de aanleiding om jong en oud bij elkaar te brengen en ze te laten genieten van elkaars aanwezigheid.
Mijn collega Petra gaat er op de dinsdagen naar toe, ikzelf op de donderdagen. Ik ga naar de afdeling dagbesteding, met licht dementerende oude dames – het zijn bijna altijd dames.

De laatste keer ben ik er samen met mijn collega Mirella geweest en met zeven peuters. Bijna alle kinderen willen er altijd naar toe, dus kleine ‘drama’s’ van de teleurgestelde ‘achterblijvers’ zijn soms niet te vermijden.
Joyce, Karina, Floortje en Lieke hebben heilig ‘beloofd’ dat ze de oma’s echt goed zouden helpen met het zingen. Want vandaag stond er zingen op het programma. Van de oranje groep heeft mijn collega Marek, Roman en Jannie meegenomen.

Even rennen door de tuin, op de grote rode knop drukken, langs de vriendelijke receptioniste lopen, gedag zeggen tegen iedereen die we tegenkomen en – we zijn er!
Alle oma’s lachen ons vriendelijk toe en ze ogen opgewekt. We instaleren ons aan de grote tafel en maken even een praatje met elkaar. Dat gaat heel gemoedelijk en ontspannen.
Aan de hand van een getrokken kaartje met een afbeelding van een voorwerp of een dier zingen we een liedje. Vooral de twee jongens – Marek en Roman doen heel enthousiast mee. Marek zingt ook ‘solo’ een compleet couplet van een liedje over een krokodil. Een ovationeel applaus van alle aanwezigen is zijn beloning.
Natuurlijk zingen we spontaan ook een liedje zonder vooraf een kaartje getrokken te hebben. Oma Jopie en oma Sila zingen voor ons een duet van het oude liedje ‘Twee kleine kleutertjes die zaten op ’t hek’. De nostalgische melodie ervan doet me aan vervlogen tijden denken…

Mijn ‘eigen’ blauwe peutertjes (van de blauwe groep), mijn kleine dametjes zijn opvallend passief vanochtend. Van zingen komt er in hun geval niet veel terecht. Ze maken hun beloftes niet waar. Pas tijdens het uitdelen van koekjes en bekers limonade leven ze opvallend op! Boefjes!

De tijd vliegt en we nemen alweer afscheid van elkaar. Met een handje, met een zwaai of met een aai over de bol… Het is ontroerend om het kleine mollige handje in een oude gerimpelde hand te zien ‘verdwijnen’.
Dag, lieve oma’s, dag kindertjes, tot de volgende keer!

‘Wat waren die oma’s oud en mooi!’ zuchtte de kleine, opmerkzame Roman na de aankomst in zijn groep.