Heerlijk! Ik ben weer eens na een lange periode aan het lezen van een boek toegekomen. Want ik, “voormalige boekenwurm”, die tot ’s avonds laat boeken aan het verslinden was, kan me de titel van het laatste boek dat ik heb gelezen echt niet herinneren.
Ik lees wel veel, maar vooral tijdschriften. Hoe ouder ik ben, aan hoe meer voorwaarden er eerst voldaan moet worden voordat ik me aan echte literatuur “durf” over te geven. Ik moet bij wijze van spreken in een opgeruimd huisje in een schommelstoel voor een open haard kunnen zitten, voordat ik een boek open kan slaan. Het liefst ook nog met fonkelende kaarsjes eromheen en met een glaasje wijn binnen handbereik.

Waar is dan de gedwongen rust na mijn operatie al niet goed voor. Stapels DVD’s laat ik toch voornamelijk opzij liggen. Mijn interesse heeft zich deze dagen vanzelf vooral op het lezen gericht.

Zelfs de zaterdageditie van de Volkskrant hoeft niet op een “nog te lezen” stapeltje (nou, meestal toch een behoorlijke stapel). En inmiddels heb ik ook het oude nummer van Psychologie uit. Fijn, want ik heb net het nieuwe gekregen.

De twee door mij het meest gewaardeerde tijdschriften zijn Kinderopvang en Happinez. Hapinnez is het voer voor “my soul” en Kinderopvang is de bron van inspiratie voor mijn werk.

Het april- en meinummer van Kinderopvang zitten weer boordevol interessante artikelen en leuke tips voor leidsters. Kinderboeken zijn zo mooi en goed besproken. De rubriek Kids Actief blijft me verbazen met vindingrijke activiteiten. De manier van werken in de genomineerde kinderdagverblijven zet me aan denken – zou zoiets ook bij ons kunnen?

De column van Steven Pont sla ik ook nooit over. Hij is degene die de Kinderopvangcolleges presenteert. Ik vind ze boeiend – ik schrijf er ook weblogs over. Trouwens, het volgende college mag wat mij betreft al opgestuurd worden – dat zou een welkome afwisseling van mijn “lees-” en “TV- programma” van deze dagen zijn.

Het is niet alleen de column van Steven Pont die ik niet oversla. Eigenlijk – ik sla niets over! Al sinds 2002 lees ik Kinderopvang echt van “A” tot “Z”. Ik ben er nu ook al een paar jaar op geabonneerd. Elk nieuw nummer bezorgt me nog steeds veel leesplezier. Het blad is gegroeid, is professioneler en interessanter geworden.

Al ben ik dan tijdelijk uitgeschakeld, op deze manier ben ik toch ook met mijn werk bezig.
“Mijn” kinderen begin ik nu ook behoorlijk te missen. Daarom heb ik aan ze een hele leuke kaart opgestuurd, als dank voor hun Winnie de Pooh-kaart met echte kusjes daarop. En als reactie op hun collage heb ik ook een collage van mezelf gemaakt: mijn fotootje gecombineerd met een plaatje van krukken. Plus een stickertje voor elk peutertje van onze “blauwe” groep. Want ik wil niet dat ze me vergeten!