Wat een mooie lentedag is het geweest, de afgelopen vrijdag. De zonnestralen toverden glimlach op de gezichten van mensen, het leek alsof iedereen net iets vriendelijker was, alsof iedereen net iets vrolijker uit zijn ogen keek.

Er waren een paar afzeggingen wegens ziekte in onze groep. De groep werd dus kleiner en we konden weer eens na een lange tijd gaan wandelen. Van het nabij gelegen park, met waterpartijen, heuveltjes en bruggetjes kunnen we jammer genoeg niet zo vaak genieten als we graag zouden willen. Want de veiligheidsregels en de daaraan gebonden leidster – kind ratio moeten gehandhaafd blijven.

Jasjes aan, de bolderkar uit de schuur, instappen en daar gaan we. Het is altijd een belevenis voor onze peutertjes om in de bolderkar te mogen zitten. Het heeft iets feestelijks, het lijkt wel een uitstapje elke keer. En de mensen die we tegenkomen kijken ons ook net iets langer aan, sommigen zwaaien of gaan een kort gesprekje met ons voeren.
Als we eendjes passeren zingen we natuurlijk “alle eendjes zwemmen in het water”. Als we een vliegtuig boven onze hoofden een witte streep door de blauwe lucht zien maken zingen we ook. Het maakt toch niet uit dat het over de helikopter gaat in dat liedje?

Het gras heeft een frisse groene kleur en is bezaaid met lieve kleine bloemetjes. Madeliefjes zijn dat. Als ik spontaan één aan Jena geef, willen al onze schatjes natuurlijk ook een bloemetje. Een poosje later zitten onze peuters vol bewondering naar die tere blaadjes te kijken.

Dat houden ze braaf vol totdat we bij een speeltuintje zijn aangekomen. Een enkeling geeft ons zijn bloemetje om het te bewaren, maar de meeste madeliefjes belanden genadeloos op de grond en iedereen stort zich vol overgave op glijden, klauteren of wippen. Onze stagiaire Cassandra is erg bewegelijk en dat vinden kleintjes altijd leuk.
De tijd vliegt en de maagjes beginnen te knorren. Nog een keertje glijden en dan weer de bolderkar in. Twee “lopers” geven ons een handje, maar mogen natuurlijk ook even rennen, het heuveltje er op en het heuveltje er af.

De grote struik met katjes onaangeroerd te laten is ons niet gelukt. Voorzichtig hebben we een klein aandenken meegenomen. Het is tenslotte bijna Pasen. Versierd met kleine eitjes herinnert het takje ons aan onze wandeling.
En de woorden “madeliefjes” en “katjes” hebben voor onze kinderen ook extra lading gekregen, geloof ik.