Het is landelijk een bekend verschijnsel: als kinderen buiten gaan spelen, staan of zitten de leidsters vaak gezellig bij elkaar en houden ze toezicht op de kleintjes. Niet dat ze nooit iets doen met kinderen, maar in de ogen van veel pedagogisch medewerkers kunnen kinderen zich buiten toch prima zelf vermaken?
Ja, in de meeste gevallen kunnen ze dat wel. Maar mijn persoonlijke mening is dat het toch een toegevoegde waarde heeft als de leidster betrokken is bij het spel van kinderen. Ze kan kinderen de nieuwe materialen aanbieden, ze nieuwe mogelijkheden aanwijzen, ze kan ze leren de buitenruimte beter te gaan benutten… Ook een van de kinderopvangcolleges heeft me weer aan denken gezet.
Mijn nieuwe locatiemanager deelt ook mijn mening. Ze heeft “buitenspelen” op de agenda van onze laatste vergadering gezet. Na een korte toelichting van mij, van haar en zelfs van onze clustermanager, die ook aanwezig was, volgde een korte discussie.
Daarna hebben we besloten dat we in het “klein” zouden beginnen: eerst gaan we beter onze buitenruimte benutten en gaan we beter de kinderen over de hele buitenruimte verdelen. Stoere fietsers laten we niet in de buurt van kleintjes komen, voor de kinderen die met een bal spelen zullen we een aparte hoek zoeken, hele kleintjes zullen we meer bij elkaar te houden.
Kleine activiteiten zijn net zo waardevol als van tevoren bedachte activiteiten. Met kinderen blaadjes verzamelen, op een tafel allerlei vindsels tentoonstellen, samen naar het spinnetje in de bosjes of in de doorzichtige box kijken… wind vangen in plastic zakken, regenwater in kleine potjes laten druppelen…
Maar ook tuintje wieden, harken, plantjes water geven… Ook een loopspelletje doen en samen stoeien in het gras… In ons houten huisje zitten en een liedje zingen of naar een verhaaltje te luisteren…
Een collega van mij wil graag samen met mijn locatiemanager en met mij kijken hoe we ons buitenbeleid verder kunnen ontwikkelen en onze kinderen nog meer uitdaging buiten kunnen bieden.