Als de ouders afscheid hebben genomen, gaan we hen – vaste prik – samen uitzwaaien bij het raam. Hele gesprekken hoor je dan. ‘Mama auto! Mama weg! Mijn papa bus! Papa weg.’ De kinderen staan gezellig met z’n allen op de bank bij het raam. Soms hebben ze onderling zoveel gesprekken dat ze bijna vergeten te zwaaien.

Een van de leukste dingen aan het werken met de jongste kinderen (0-4 jaar) vind ik het volgen van hun razendsnelle ontwikkeling op allerlei gebieden. Vooral het leren praten is een mijlpaal. Ook is dat altijd weer een verrassing: wat kunnen ze zeggen en wanneer starten ze? Het allereerste echte contact.

De eerste woorden die hier absoluut in de top-5 staan zijn: papa, mama, auto, poes en boom. Soms staat er heel trots in het heen-en-weer boekje te lezen dat kindlief thuis iedereen de oren van het hoofd kletst. En dat is dan grappig; diezelfde kinderen zijn hier vaak zo druk met andere dingen en/of kinderen, dat het er hier nog niet uitkomt. Of het is voor ons nog niet zo goed te verstaan.

Ontrafelen van peutertaal

Maar… Als gastouder lijk je erin getraind. Of je hebt er een extra zintuig voor ontwikkeld: het ontrafelen van de peutertaal. Soms ontbreken er namelijk nog letters aan het begin of aan het eind van woorden, soms vervangen kinderen letters. En zodra je deze code hebt ontcijferd, is er communicatie!

Maar met het tractorkindje is nog iets anders aan de hand. Hij heeft twee ouders die vloeiend Nederlands spreken, maar één van hen heeft het Duits als moedertaal. Hij wordt tweetalig opgevoed! Sinds kort klinken er soms dus andere klanken en woorden tussen de Nederlandse woorden door. En ik ben nu anders aan het luisteren.

‘Zu’ hoor ik hem zeggen als hij een bakje dichtmaakt. ‘Alles zu.’ ‘Bi!’, klinkt het vervolgens als we aan de fruittafel zitten. En ik weet inmiddels dat hij birne bedoelt; peer. En ik vraag hem: ‘Wil je graag een stukje van de peer?’ In zijn heen-en-weer boekje zit een lijst met woorden. Dit is wat hij zegt, dit is de Duitse vertaling en dit bedoelt hij in het Nederlands. Super handig voor mij…

Gratis vertaling

De weken verstrijken en wat heeft hij in korte tijd veel woorden geleerd. Soms hoor ik een Duits woordje, soms klinken er twee woorden. Alsof hij me de vertaling in het Duits er gratis bij wil geven. Mijn Duitse woordenschat verrijkt. Ik bedenk me grinnikend dat hij me een opfriscursus Duits biedt.

We lopen langs de weg met de bolderkar. Er komt een fietser aan. Hij heeft hem als eerste gespot, maar omdat hij achter mij fietst, heb ik hem nog niet in het vizier. ‘Fiets Net, fiets Net!’, roept hij enthousiast. Hij stopt er pas mee als ik hem heb gezien en het bevestig. ‘Ja, een fiets!’ De fietser haalt ons in. De kinderen vertellen dat de meneer schoenen draagt en dat het licht aan is. Dan hoor ik hem weer enthousiast vertellen: ‘Kappie! Meneer kappie!’ Ik kijk hem een beetje vragend aan en kom er niet mee weg om alleen het woord te herhalen. Hij merkt aan mij dat ik het woord niet begrepen heb. Via WhatsApp schakel ik de hulp van zijn moeder in. Ze appt me dat hij pet bedoelt. Dat is cappy in het Duits… Weer wat geleerd.

Napraten

De kinderen leren veel van elkaar door elkaar na te doen en na te praten. En ja hoor… Als we even later over het grindpad lopen naar de achterdeur van ons huis, hoor ik hem ‘Steine, steine!’ zeggen. En een meisje roept blij ‘Eine, eine!’ Ik lach en raap een steentje op en zeg ‘Ja. Mooie stenen, hè!’

Misschien moet ik toch een Duitstalige vakantiebestemming boeken; dan kan ik mijn woordenschat wat vergroten. Of misschien pas over een jaar na wat meer oefenen… Wat een geweldig idee dat dit kleine mannetje tweetalig wordt opgevoed. Een bijkomend voordeel is dat hij door zijn tweetaligheid extra verbindingen in zijn hersenen maakt. Super goed voor het gezond houden van het brein! Hij zal de talen over een tijd beide vloeiend kunnen spreken. En tot die tijd spijkert hij mij een beetje bij.