Op twee na waren alle kinderen al opgehaald, en met hen liep ik naar de pony’s om ze hooi te brengen. Ineens zag ik vanuit mijn ooghoeken een voor mij vreemde auto de oprit oprijden en we liepen door de tuin naar de auto om te kijken wie er aankwam. Uit de auto stapte een dame met een aktetas onder de arm en ze zei: ‘Ik kom namens de GGD een controle uitvoeren bij gastouder Jeanette.’ En hoewel me altijd is geadviseerd nooit een controleur van de GGD de toegang te weigeren, hoorde ik mezelf antwoorden: ‘Ik ben inderdaad gastouder, maar ik denk dat u beter een andere keer kunt komen…’

Rondleiding

Al na een kort gesprek concludeerde de vriendelijke dame dat we aan ruim een uur genoeg zouden hebben. Ik schakelde even in mijn hoofd, vergat mijn zenuwen voor de behandeling bij de onbekende nieuwe tandarts en ik besloot maar direct met de rondleiding buiten te beginnen. De kinderen lieten er ook geen gras over groeien en huppelden enthousiast voor ons uit door de tuin. Ze vertelden welke planten er in de tuin en de kasjes groeiden en wezen naar de nieuwe fruitboompjes. Een peutermeisje vertelde dat er aardbeien groeiden en frambozen. Ze plukte er een paar voor ons. We vervolgden de tocht langs de pony’s en de kippen. ‘Even kijken of de kip al een ei heeft gelegd’, hoorden we haar zeggen. Weg was ze en haalde inderdaad even later stralend een ei uit het hok.

‘Op zo’n moment sta je ineens stil bij wat je allemaal doet’

We showden de bolderkar in de schuur en het buitenbedje bij de achterdeur. Ik begon er aardigheid in te krijgen. Op zo’n moment sta je ineens stil bij wat je allemaal doet. Eigenlijk best leuk om iemand die met vakkennis kijkt, alles te kunnen laten zien en erover te vertellen.

Zelf doen

Binnen deden de kinderen hun jassen en laarsjes uit. Trots lieten ze zien dat ze ook al zelf de jas aan de kinderkapstok konden hangen. En toen de oudste zag dat de jongste niet zelf haar laarsjes uitkreeg, schoot ze even te hulp. Waarop de jongste zelf de laarsjes weg wilde zetten.

Op de keukentafel lagen knutselwerkjes. ‘Heb jij die gemaakt?’, vroeg de dame. ‘Ja! Dat is de zon!’, vertelde de oudste trots. ‘Dat is de zon! Vandaag is de zon er niet en daarom gingen we er zelf eentje maken.’ ‘Dat heb je mooi gemaakt’, reageerde de dame. En tegen mij: ‘Ik dacht al dat het zonnen waren. Wat leuk dat ze dat echt zelf geknipt en geplakt hebben.’

We schoven na een rondleiding door het huis aan de keukentafel. We spraken over mijn aanpak als er nieuwe kinderen komen. Hoe ik ze dan liet wennen. Over taalontwikkeling, hoe ik die stimuleer, en over belangrijke normen en waarden die ik wil overbrengen. Ondertussen werden de kinderen opgehaald. Ze waren blij hun papa te zien en al pratend over de dag gingen ze met hem mee naar huis.

Tot slot volgde voor mij nog de papieren-controle; checken of mijn diploma’s in orde waren en of er geldige risico-inventarisaties van de beide gastouderbureaus waren. De weekplanning kwam op tafel; controle op aantallen kinderen en hun leeftijden.

Fijn gevoel

Toen ze wegging had ik een fijn gevoel over het bezoek. Onverwachte controle heeft altijd iets ongemakkelijks. En als dan de dingen in orde blijken, geeft het tóch een fijn gevoel. Nu is het afwachten of het rapport ook positief is. Dat laat even op zich wachten. Maar, denk ik bij mezelf, als er ernstige dingen waren geweest, had ik er vast al bericht over gehad. Zonder zenuwen ging ik naar de tandarts. En die avond lag ik moe maar voldaan languit op de bank…