Ik beloof snel een keer mee te lunchen. Vier ogen zien ten slotte meer dan twee.

Terwijl we aan tafel gaan zitten verklaart Eliza al: ‘Ik ga niet eten’. Desiree kijkt me aan. ‘Ok’ zeg ik ‘dat mag’. Eliza fronst verrast. Ik negeer het. ‘Want ik wil gewoon niet’ zegt ze opeens. ‘Ok, je mag dingen niet willen.’ zeg ik. Eliza lijkt blij en verward tegelijk.

We hebben gegeten, Eliza niet. Na het eten krijgen we het over dieren. Eliza babbelt gezellig mee. ‘Kunnen jullie ook dieren nadoen?’ vraag ik. Dat kunnen ze allemaal wel. Er wordt gesprongen als kikkers, gemekkerd als geiten en geloeid als koeien. Dan zijn de
vogels aan de beurt. Ik strooi ondertussen nonchalant stukken brood over de vloer. Iedere vogel pikt ze keurig op. Ook Eliza. Ik zwijg. Desiree staat glimlachend in de keuken.

‘In hoeverre hoor en zie je mij?’

Desiree heeft de smaak te pakken. De volgende dag krijg ik WhatsApp-afbeeldingen van haar gastkinderen die de eendjes –maar vooral zichzelf- aan het voeren zijn. Ze sluit af met een lachend gezichtje. De dag erna word ik getrakteerd op een filmpje waarin de kinderen
een goochelshow aan elkaar geven. Het publiek ziet brood, dan moeten ze hun ogen dicht doen en hopakee…. het brood is op mysterieuze wijze weg.

De dag erna moet ik het doen met een geschreven appje. ‘Vandaag maar gewoon er geen aandacht meer aan besteed en normaal gaan eten. Aan tafel. Eliza at gewoon mee.’

‘Misschien was haar vraag vooral: in hoeverre hoor en zie je mij?’ app ik terug. Ik krijg ballonnetjes en feesthoedjes terug. Gevolgd door: ‘en toch ben ik blij dat ze weer gewoon eet’.

De vorige keer schreef Ingrid haar eerste weblog voor Kinderopvangtotaal. Daarin had ze een boodschap aan alle gastouders: ‘Kom uit die slachtofferrol, gastouder. Sta op. Met schouders naar achter en kin omhoog.’ Lees haar weblog >>