Ik vind het een geweldig initiatief maar verdrietig dat we zoiets blijkbaar moeten organiseren en dit item de krant haalt. We hebben kinderen de ruimte ontnomen om risico’s te lopen en conflicten op te lossen. Kinderen leren het meest van elkaar. Er is in de speeltuin in Londen geen ouder die ‘het kind laat winnen’, maar een kind moet leren omgaan met teleurstellingen en met successen.
Ben je moe, chagrijnig, boos? Dan zullen de andere kinderen daarop reageren. Ze gaan je uit de weg of ze gaan ‘het gevecht aan’. Maar kinderen zijn onderling een stuk ‘corrigerender’ dan de volwassenen.
Maar ook puur en eerlijk: het is zoals het is en daar moet je een (sociale) weg in vinden.
‘Ik leerde mijn kinderen niet omgaan met de situatie, maar ik ontnam ze het probleem en dus het vermogen om iets op te lossen’
Ik ga ervan uit dat iedere ouder de opvoeding doet vanuit liefde. Dat je iets doet omdat je denkt dat je het beste doet voor je kind. Maar ouders gaan ook best ver, vaak zoekende, en soms overzien ze niet wat de effecten zijn. Ik heb dat natuurlijk ook gedaan. Omdat ik dacht dat ik dat deed voor mijn kinderen en vanuit liefde. Maar uiteindelijk bracht het mij tot het inzicht dat ik mijn kinderen daarin juist tekort had gedaan. Ik leerde ze niet omgaan met de situatie, maar ik ontnam ze het probleem en dus het vermogen om iets op te lossen.
Ik zie veel kinderen met slaapproblemen en ouders die daarmee worstelen. Je ziet een kind niet graag huilen dus je zoekt naar oplossing. Ouders die soms twee uur lang bezig zijn met een ‘slaap-ritueel’ om hun kind in slaap te krijgen. Maar breng je het kind naar opa, oma, de oppas of naar het kinderdagverblijf, dan is de kans groot dat die niet twee uur tijd hebben of nemen om het kind te laten slapen. Hoe hard het misschien ook klinkt, maar eigenlijk creëren ouders onbewust en vanuit liefde een probleem voor het kind.
We leven in een ander tijd. Sneller, drukker, meer prikkels, hogere verwachtingen. Er moet meer en er mag minder. Of het nu gaat om slapen, eten, risico’s lopen in een speeltuin: we horen kinderen daarin ruimte te geven en ouders daarin te ondersteunen. Ouders doen dit vanuit liefde, daar blijf ik in geloven. Het is aan ons, aan de pedagogisch medewerker, om ouders daarin te helpen. Om ze te steunen en uit te spreken dat het echt wel goed komt en dat kinderen (en ouders) nog heel veel moeten leren. Dat kinderen risico’s moeten lopen om hun grenzen te onderzoeken. Dat ze boos mogen zijn om te leren omgaan met die emotie en te laten ervaren dat niet iedereen even begripvol is wanneer je chagrijnig bent. Dat je niet altijd kan winnen bij een potje voetbal. Dat het zeer doet wanneer je met een hamer op je vinger slaat.
Al die momenten zorgen er uiteindelijk voor dat kinderen de ander begrijpen en sociale vaardigheden opdoen. En uiteindelijk wordt hun wereld daar alleen maar een stuk mooier van.