Ilse Raasing

Vroeger, in mijn schooltijd, ging ik ná school naar de pony’s bij de boerderij, klom ik boompje op het laantje en ging ik spelen bij Eline, Marcella of Vanessa. Ik kon kiezen. We komen steeds meer in een maatschappij terecht waarbij beide ouders werken, soms zelfs de hele week. Dat is prima, mits er goede en fijne kinderopvang/bso is waarbij kinderen ruimte ervaren en zich fijn kunnen voelen. Waar een keuze is én een escape.

Ons land is uit balans: iedereen laat zich keihard horen doormiddel van acties en protesten. Staken is je ‘recht’ en dat er een groep is die ook bushokjes kort en klein slaat of auto’s in brand steekt, moeten we maar op de koop toenemen. Ondertussen lopen pedagogisch professionals op hun tenen. Is de werkdruk voor hen te doen? Als de politiek ‘moet luisteren’ dan moeten we misschien ook zelf goed luisteren naar onze pedagogisch professionals.

Na de Robert M.-zaak is het voor werkende mannen in de kinderopvang nooit meer ‘gewoon’ geworden. Een enorm heftige zedenzaak waarbij tientallen slachtoffers betrokken waren. De branche stond op z’n kop en tot vandaag de dag heeft die tijd een stempel gedrukt op het werken van nu.

‘Hij slaapt alleen met een muziekje, op advies van de slaapcoach’, ‘Wij willen graag, in het kader van duurzaamheid, overstappen op katoenen luiers’, ‘Wij willen ons kind veganistisch opvoeden’, of: ‘Mijn kind mag niet in de zandbak spelen want dan krijgen wij het zand niet uit zijn haren’. Tja, waar blijf je dan met je visie? ‘Klant is koning’, maar tegen welke prijs?

‘Kinderopvangorganisaties zouden de kosten niet mogen doorberekenen aan de klant’, wordt gezegd. En waarom zou dat niet mogen? Omdat het niet maatschappelijk zou zijn. Kinderopvang is nodig om de economie draaiende te houden en werkenden de kans te geven om gebruik te maken van kinderopvang. Dat noem ik niet maatschappelijk maar gewoon economisch noodzakelijk.