Ik schrik van de kop en al helemaal omdat er niets lijkt te veranderen in de kinderopvang. Het gaat in dit artikel over wat er allemaal niet gedaan kan worden op een dag met het werken met kinderen. Ik mis de verandering die we als kinderopvangbranche willen doormaken naar een pedagogische kindgerichte organisatiecultuur, wat resulteert in werkgeluk en dus ook kind-/opvoedgeluk.

Niet haalbaar

Als er zoveel mogelijk liefdevol en zelfsturend vanuit het team, samen met de kinderen (hoe klein ze ook zijn), pedagogisch verantwoord gewerkt kan worden, is dit het beste voor iedereen. Dit is NIET haalbaar als er consequent te weinig pm’ers inzetbaar zijn op de groepen. Of door de 3-uurs regeling en wat betekent het dat je niet meer dan een bepaald aantal pm’ers mag inzetten op een groep, omdat er dan te veel gezichten zijn voor de kinderen. Hierdoor zijn de pm’ers genoodzaakt om vaker wel dan niet meer dan 9 uur beschikbaar te zijn op een dag. Volgens mij zit daar het probleem en de aanleiding voor de stakingen.

Inspectierapporten

Ik besluit het meteen te gaan onderzoeken en bekijk inspectierapporten van verschillende kinderopvangorganisaties op de site van Landelijk Register Kinderopvang. Bingo! Bij de tien rapporten die ik lees, springt bij observaties en bevindingen het onderdeel ‘Personeel en groepen’ er meteen uit. Als je dan leest hoe en wat er aan de hand is, snap ik dat je als pm’er en als organisatie waanzinnig veel moet regelen om volgens de reglementen te werken. Natuurlijk komt dit tot uiting en wordt dit ervaren door de pm’ers als werkdruk en onderwaardering.

‘Als we de manier van denken over ‘zorgtaken’ veranderen en het gaan hebben over ‘ontwikkeltaken’, kan de slag naar professionalisering worden voortgezet’

Niet zichtbaar

En wat ik ook terugzie in de rapporten van de GGD en het artikel is dat de werkdruk is toegenomen in de afgelopen drie jaar maar dat dit NIET altijd zichtbaar is in de kwaliteit van het pedagogisch handelen. Chapeau pm’ers! Dit is wel een waanzinnige verandering met 20 jaar geleden.

Regelgeving

Wat me verbaast is dat nergens iets staat over de verandering van de regelgeving op de babygroepen. Daar is 1 pm’er op vijf baby’s drie jaar geleden naar 1 pm’er op drie baby’s gegaan. Het zou logisch zijn dat daar de werkdruk is afgenomen of dat er andere bevindingen hierover zijn in de samenwerking met de rest van het team.

Als we de manier van denken over ‘zorgtaken’ veranderen en het gaan hebben over ‘ontwikkeltaken’, kan de slag naar professionalisering worden voortgezet. Niet: wat niet, maar: wat wel. Waar feiten worden ontkend en sentimenten overheersen, voelen pm’ers zich de zwakste schakel en het eerste slachtoffer. Hierover zwijgen of niet met elkaar in gesprek gaan over de waanzinnige regels die er nu allemaal zijn, kan niet meer.

Stakingen

De stakingen naar aanleiding van de cao-onderhandelingen en de krantenartikelen, zouden moeten gaan over wat allemaal wel mogelijk is en hoe we regelgevingen beter kunnen afstemmen zodat de pedagogische kwaliteit en dus het werkgeluk nu in de 21e eeuw beter op elkaar afgestemd zijn. Want ja, dit komt direct tot uiting in het kind-geluk nu en de maatschappelijke waarde daarvan later en dat betaalt zich altijd terug.