Steeds meer speelgoed verdween in het vooronder. Poppen mee! Ja, je kinderen laat je natuurlijk niet achter als je een fijne boottocht gaat ondernemen. Kookgerei en proviand voor onderweg, dekens en lakens om lekker onder te kruipen ’s nachts, maxi cosy, buggy voor als ze de wal op moesten: aan alles werd gedacht.
Omdat ze in de beschutting van de tent zaten hadden ze niet in de gaten dat wij ze heerlijk zaten te observeren. Af en toe even weer naar buiten om te zwemmen met hun wortel. Met de wortel blijf je drijven, zonder wortel zink je. Kortom ze genoten! Wij ook!
En toen kwam er een dreumes een kijkje nemen. Dat verstoorde hun plannen. ‘Jij mag er niet in!’ Mijn collega probeert te bemiddelen. ‘Ach, hij is niet zo groot. Hij past er vast bij. Hij komt al jullie kant op gezwommen. Hij kan heel goed zwemmen, zelfs zonder wortel, zie je wel.’ ‘Nou, dan kan hij ook wel in het water blijven.’
‘Ik kan zo genieten van het magisch denken van kinderen tegen de kleuterleeftijd’
Tegen zoveel logica valt weinig in te brengen. Gelukkig zag de dreumes iets anders wat ook wel interessant was om te ontdekken. Hij zwom de andere kant weer op. Probleem opgelost! Ik kan zo genieten van het magisch denken dat kinderen ontwikkelen zo tegen de kleuterleeftijd!
En een dergelijk moment dat je ongestoord een kijkje in die gedachtegang kunt nemen is best speciaal. Vaak is het spel over als ze doorhebben dat ze gezien of gehoord worden. Nu was het tentdoek een mooie barrière voor beide partijen.
Een kind speelt met de kassa: ‘Ik heb geen twee muntjes, ik heb geen twee muntjes, ik heb geen twee muntjes.’ Het was niet eens echt aan mij gericht maar op een gegeven moment dringt het mantra toch mijn hoofd in. Vooral dat huilerige toontje. Lees de vorige blog van Alie