Vorige week maandag was een maandag als alle andere. De kinderen van school ophalen, eten, spelen kortom de hele riedel van begin tot eind. Aan het einde van de middag, als een meisje wordt opgehaald door haar moeder, komt ze naar me toe en zegt: ‘Tot over twee weken meester’.

Onze organisaties worden gezien als belangrijke vindplaatsen. Echter, we worden nog onvoldoende gevonden door onze zorgpartners in de curatieve sfeer. Ook in gezinnen met ernstige problemen zijn kleine kinderen gebaat met een regulier bezoek aan een speelzaal of een kinderdagverblijf, waar ze zorgeloos kunnen spelen met leeftijdsgenootjes en de noodzakelijke structuur aangereikt krijgen. Dit zouden we, in het belang van het kind, samen beter moeten organiseren. Zeker nu de Jeugdzorg decentraliseert en de beschikbare middelen afnemen.

Al weken lang volgen we het nieuws: wel extra geld voor kinderopvang, geen extra geld voor kinderopvang, ja toch extra… To be continued! Het lijkt wel een dagelijkse soap en ik merk dat ik ook aan de bijbehorende blikvernauwing begin te lijden. Minister Asscher ligt onder vuur van de diverse partijen en hoe bedroevend het gesteld is met de kinderopvang zelf, blijkt wel uit het feit, dat we allemaal als een kind zo blij zijn, als een deel van de forse bezuinigingen misschien (!) weer aan de branche, c.q. de ouders teruggegeven gaat worden.

Hoe ziet kinderopvang er in 2020 uit? Een vraag waar je wellicht al eens over hebt nagedacht. En waarbij automatisch ontzettend veel nieuwe vragen zullen optreden zoals: ‘Bestaat er dan nog steeds de voorziening formele kinderopvang zoals wij dit vandaag de dag kennen? Zullen alle vormen van kinderopvang wellicht gecombineerd gaan worden met het basisonderwijs? Welke rol gaan de pedagogisch medewerkers spelen en wat verwachten ouders van kinderopvang?’ Wat denk jij?

In Frankrijk wordt het binnenkort verboden om miss-verkiezingen voor kinderen te organiseren. Met kinderen bedoelen we natuurlijk meisjes. Meisjes die opgemaakt als mini-volwassenen in borstloze bikini’s rond paraderen.

Paul Potts. Je zou kunnen zeggen dat deze man mijn leven in een bepaald opzicht heeft veranderd. Voor wie Paul niet kent: Paul deed jaren geleden auditie bij X factor.....

Het leven van een peuter in Amerika is niet altijd gemakkelijk. Niet als je ouders arm zijn, want dan zijn er weinig goede voorzieningen waar je op kunt terugvallen, en heb je weinig kansen. Maar ook niet als je ouders tot de grotestadselite behoren. Want dan wordt er van je verwacht dat je superhoge testscores behaalt, zodat je naar een goede preschool kan. Voor kinderdagverblijven betekent dat: ouders die eisen dat je hun kind tot hoge testscores brengt.

Een pedagogisch ,edewerk(st)er (pmer) is in dienst van de organisatie. Je hebt een bepaalde bescherming vanuit je werkgever. Je bent verzekerd, je krijgt je loon, je hebt secundaire arbeidsvoorwaarden, een CAO. Allemaal heel gewoon. Je staat er eigenlijk niet eens bij stil. De laatste tijd zijn veel pm'ers hun baan niet meer zeker of zelfs al kwijt. Een aantal van hen besluit om gastouder of nanny te worden.

Wat was ik blij verrast dat naast alle bekende pedagogen, universitaire docenten, studenten en veel bekende gezichten uit de kinderopvang, ook ik uitgenodigd werd voor het afscheidsseminar van pedagoge Elly Singer.

Met veel interesse heb ik geluisterd naar de voornemens van onze regering. Vooral de transitie naar een participatie-maatschappij spreekt mij erg aan. Een overheid die niet meer alles voor je regelt? Krijgen we dan wel onze hiervoor geïnde belastingcentjes terug? En hoe kunnen vrouwen participeren als de kinderopvang maar steeds duurder wordt?