Het heeft even geduurd, maar drukke tijden laten het wel eens gebeuren dat sommige dingen wat naar achteren komen te liggen, zoals bijvoorbeeld deze blog…We hebben een gezellige kerstvakantie gehad en nu zijn we alweer bijna 3 weken op weg in het nieuwe jaar. Hoewel we vrolijk zijn begonnen, komen toch ook de eerste problemen op onze pad.

Voor kinderopvangmanagers is out of the box denken moeilijker dan ik dacht. In navolging van de interessante bdKO bijeenkomst (directeuren kinderopvang) met prof. Jan Adriaanse van november, hadden we gisteren een vervolg. Op initiatief van enkele collega-directeuren maakten Adriaanse en zijn collega onze managementteams verder wegwijs in de Blue Ocean Theory.

Hoe verhoudt de pedagogische kwaliteit van de Nederlandse kinderopvang zich tot die in andere landen? Deze vraag heb ik, samen met Ellen van Reemst, onderzocht op verzoek van de Tweede Kamer en met bemiddeling door de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen.

Was 2013 een makkelijk jaar voor de kinderopvang? Zeker niet. Was het een leerzaam jaar waarin we als branche sterker zijn geworden? Wij (namens Joyn DayCare) denken van wel. De vraag is alleen, hoe kunnen we ervoor zorgen dat hetgeen waar we van geleerd hebben kunnen ombuigen naar positiviteit?

De interactievaardigheden tussen pm'er en kind scoren nog altijd laag in de kinderopvang. Ook uit het laatste NCKO-kwaliteitsonderzoek bleek dat er op dit onderdeel amper vooruitgang is geboekt. Judith Kuiten bespreekt de zes interactievaardigheden in haar weblogs op Kinderopvangtotaal: wat het is, waarom het belangrijk is en hoe je jezelf daarin kunt verbeteren. Deze keer: respect voor autonomie.

Uitgerust van bijna twee weken vakantie begon ik aan deze week. Immers, een nieuw jaar biedt ook weer nieuwe kansen.

Eind 2003 kwam toenmalig minister De Geus met de opmerkelijke uitspraak dat de emancipatie van autochtone vrouwen voltooid was. Volgens hem was “kinderopvang in de samenleving van vandaag heel vanzelfsprekend.” Ook toen al (10 jaar geleden) ontlokten zijn uitspraken felle reacties, o.a. van Ingrid Robeyns onderzoeker aan de UvA. Zij eindigt haar betoog met de woorden: “… gezien de weerbarstigheid van de sekseongelijkheid en het hardnekkige karakter van het kostwinnersmodel dat nog altijd zijn sporen nalaat, zullen verdere inspanningen nodig blijven.”

'Krijgt een dier het nooit koud in de winter? Waar slapen egels in de winter? Hoe kan een vleermuis lang op z’n kop hangen?'. Jonge kinderen ontdekken de wereld en stellen veel vragen. Maar op ingewikkelde antwoorden zitten ze niet te wachten. Liever gaan ze wat doen! Dus ga het bos in en doe spelletjes over de dieren.

Wat is dat toch in Nederland? Dat juist in de kinderopvang - waar alles al overgereguleerd is - steeds geschreeuwd wordt om nog meer veiligheid en nog meer regels? Begrijp me goed: ik ben een groot voorstander van veiligheid voor kinderen. Maar een net zo groot voorstander van gelijke spelregels in onze samenleving en niet met twee maten meten.

Terugkijken, reflecteren, evalueren. Het einde van het jaar is een uitgelezen gelegenheid om dit te gaan doen. Niet dat het moet, niemand die het van mijn eist of verlangt. De beelden komen vanzelf. En zo ook de gedachten daaraan gekoppeld.