Sinds medio 2012 ben ik bestuurder van Kinder Opvang Kerkrade, maar eerlijk gezegd is er voor mij nog niet veel veranderd. Ik werk nog altijd even hard en sta regelmatig nog met ‘mijn poten in de modder’. Doe ik dan iets verkeerd?

Mede blogger Karin Westerbeek schrijft in haar blog over haar ervaringen in Amerika. Geweldige om te lezen! Tikje jaloers… In een recent stukje vertelt ze dat ouders, vanuit een kast, naar hun kind in de kinderopvang kunnen kijken (denk aan een verhoorkamer met een spiegel die geen spiegel blijkt te zijn..) Ze vraagt zich af of ze het wel zou willen zien. Voor mij persoonlijk is dat geen vraag: Lieve ouders: kom uit de kast....!

We vragen ons het allemaal af de laatste maanden. Wat wil onze klant nu precies? Waarom kiezen ze voor ons en niet voor de overburen? En we denken wel dat we het heel goed doen, maar is dat wel zo? Op welke gebieden presteren we al boven verwachting en waar lijkt het, nou ja, nog nergens op? Zo kan ik nog wel even doorgaan. Vragen genoeg, waarop we helaas vaak (nog) geen antwoord hebben.

Wat te doen deze week op de bso? Maak je geen zorgen Elmer... Vanaf moment één dat ik op de bso ben, is er geen stil zitten meer bij! Het begint nog met een gezamenlijke overdracht met collega’s over de dagplanning, maar vanaf het moment dat ik de kinderen ga ophalen, barst het los.

Karin Westerbeek, senior onderzoeker en adviseur bij Sardes werkt een half jaar in de Verenigde Staten als visiting researcher in de staat Indiana. Hier coacht ze, samen met Amerikaanse collega's, childcare-professionals in hun interactievaardigheden. In een weblog op Kinderopvangtotaal houdt ze haar belevenissen in dit bijzondere land bij.

Mijn vorige weblog is tevens mijn meest gelezen weblog tot nu toe. Tot mijn verbazing hebben meer dan vijfhonderd mensen die weblog gelezen. Flexen is duidelijk het thema dat interesse wekt of vraagtekens oproept bij veel medewerkers in de kinderopvang. Ondertussen gaat het leven door en blijf ik bij de verschillende kinderdagverblijven invallen.

Vandaag hadden we appeltaart! Een stagiaire van de afdeling Marketing is er voor het laatst en heeft in de keukens wat lekkers neergezet als bedankje voor haar tijd hier. Hoewel ze op een heel andere afdeling werkzaam is dan ik, kwamen we elkaar wel eens tegen in de gang en heeft ze wel eens klussen gedaan voor de afdeling Kwaliteit.

Mijn kinderen weten dat ik ’s ochtends niet aanspreekbaar ben. Sterker nog, ik zet mijn wekker een kwartier eerder om in alle rust mijn koffie te kunnen drinken. Geloof me. Dat is voor iedereen beter.

Het gaat niet goed met onze branche dat is bekend. Maar hoe kunnen we er zelf voor zorgen dat het beter gaat? Door andere financiers te zoeken; dat is niet gemakkelijk. Door eigen medewerkers aan te moedigen tot zwangerschap; lukt ook niet altijd. Tja, dan blijft er niet veel meer over…

Ik hoor allemaal positieve richtinggevende uitspraken. En die horen we nu al jaren… De vraag is dus: hoe lang moeten we nog blijven dromen? Eigenlijk weten we toch allang wat we willen? In ieder geval: ik wel!