De kerstbomen zijn opgeruimd, een nieuw jaar is verwelkomd, een rustige vakantie periode is achter de rug. Toch is er op dit moment één dag in mijn groep dat er opvallend weinig kinderen komen en dat is woensdag. Als er dan nog een paar kinderen door verschillende omstandigheden (ziek, ‘mama dag’ e.d.) niet komen, hebben we opeens de mogelijkheid om na een lange tijd te gaan wandelen met een klein groepje, dat er wel is.
Joepie, we kunnen met de bolderkar weer eens door het park achter ons kinderdagverblijf gaan wandelen! Ja, de omgeving is mooi, maar door de beleidsregels waaraan we ons, begrijpelijkerwijs, moeten houden (leidster kind – ratio tijdens kleine uitstapjes) kunnen we minder vaak spontaan iets ondernemen, dan we zouden willen.

Daar gaan we
Het is koud, maar droog en met de gladheid valt het vandaag ook mee. Al onze peutertjes hebben we dik aangekleed, elkaars jasjes, mutsen, sjaals en laarsjes bewonderd, aan collega’s doorgegeven wat voor ‘uitbundige’ plannen we hebben voor deze winterse ochtend – en daar gaan we.
Een beetje waggelend stappen ze in: enthousiaste Jayda voorop, afwachtende Lieke achter haar, onafscheidelijke Josje en Jamal naast elkaar. De kleinste, Demi, hebben we geholpen. En Floortje wil het liefst lopen, nou, dat kan.
We gaan langs een school en zwaaien naar de leerlingen, die enthousiast terug zwaaien. O, ja, we passeren ook het huis van Lieke en zien haar mama achter het bureau zitten. En Lieke keek vanmorgen een beetje sip uit haar oogjes, omdat ze wist dat mama vandaag thuis zou werken. Uit voorzorg besteden we er vandaag geen extra aandacht aan en gaan we niet uitbundig zwaaien. Mama heeft ons niet gezien, Lieke slikt even en we gaan door.

Eendjes en een hijskraan
Mijn collega Angela stelt na een poosje voor om van onze route even af te wijken en naar een vlakbij gelegen winkelcentrum te gaan. Dan zouden we lekkere kaasstengels voor onze kleintjes kunnen kopen, zegt ze. Doen we!
Floortje, die aan mijn hand loopt, wijst ons van alles aan: eendjes die over het ijs lopen en daarna in het ijskoude water plonsen, een hijskraan, zelfs twee! Nou, bij de eendjes hebben we even stilgestaan, natuurlijk, en we hebben ook gevolgd hoe een groot betonnen blok door de hijskraan werd opgetild. Ja, de hijskraan is toch altijd een belevenis voor de kinderen, vooral als die dan echt draait en van alles optilt.

Als gewillige BN’ers
In het winkelcentrum krijgen we veel bekijks en daar zijn we inmiddels aan gewend, hoor! Onze kleintjes blijkbaar ook, want als gewillige BN-ers zwaaien ze enthousiast aan iedereen die naar ons zwaait.
En bij de bakker kopen we dus heerlijke kaastengels. Ze zijn best lang, maar mijn inschatting dat de kinderen hooguit een halve kaastengel zouden opeten klopt bij de meeste kinderen niet! Angela had gelijk – de meesten willen nog meer! En ze krijgen ook meer.
De spontaan bedachte nieuwjaarstraktatie voor onze ‘blauwe peuters’ is een succes! Zo ook de kleine wandeling. En wat hebben ze daarna lekker geslapen, de schatten.

En het leukste was……
Ontroerend vond ik het antwoord van kleine Lieke op mijn vraag wat ze het leukste vond tijdens de wandeling: het leukste vond ze dat ze haar mama had gezien. Ja, hier kunnen alle eendjes, hijskranen en kaasstengels niet tegen op!