Op verschillende manieren kunnen we profiteren van het feit dat ons kinderdagverblijf in de tuin van het verzorgingshuis is gesitueerd: met Sint Maarten gaan we met lampionnen liedjes zingen voor oma’s en opa’s in het verzorgingshuis, we kunnen gebruik maken van een zaal in dat huis om er te gaan bewegen, de leidsters kunnen hun pauze gezellig in de tuin naast de vijver houden.
En er is een gezamenlijk project: een keer in twee weken gaan we met kinderen naar het huis om er samen met oma’s en opa’s meedoen aan de leuke activiteiten. Goed voor groot, leuk voor klein…
Afgelopen dinsdagochtend hebben we samen in het nabij gelegen park gewandeld. Samen met mijn collega Brigitte en met vijf kinderen zijn we eerst alle oma’s in “hun huis” gaan halen. Alleen al de voorbereidingen zijn spannend voor de kleintjes: “ik mag mee naar oma’s” roepen, dan door de tuin lopen, op de grote knop bij de deur mogen drukken, naast de visjes (aquarium) wachten…
Daar komen de oma’s en hun begeleidster: een enkeling gewoon lopend, een paar met een rollator en ook een oma in een rolstoel. We boffen wat het weer betreft – de zon schijnt, de vogeltjes fluiten en iedereen lijkt goedgehumeurd te zijn.
“Waarom heb je een wagentje?”, vraagt Keisha nieuwsgierig. “Ik heb pijn in mijn been”, antwoordt een oma glimlachend. “Waar?” moet Keisha precies weten. “Hier, kijk, hier, in mijn knie”, legt de oma geduldig uit.
Als de kinderen in een klein speeltuintje even gaan glijden en wippen, zitten de oma’s lekker op de bankjes en volgen vertederd de kleintjes. Een van de oma’s zingt spontaan een gedeelte van het liedje: “af en toe gaat pa en moe met ons naar de speeltuin toe…”
De oma’s van vandaag zijn de lieve dames van boven de tachtig van de afdeling dagbehandeling. De meesten van hen wonen alleen en kunnen daardoor de vrolijkheid en de tederheid van kinderen extra waarderen. Een klein handje ontspant in de veilige hand van oma. Zelfs de superbeweeglijke Josje en Keisha lopen rustig aan de hand van oma en beantwoorden al haar vragen. Dit beeld verbaast en ontroert me.
We lopen langs het hek van ons kinderdagverblijf en samen met oma’s zwaaien we naar de kinderen die buiten spelen. Bij de receptie aangekomen schudden we elkaar de handjes, wensen elkaar een fijne dag en gaan allemaal ons eigen gangetje… met een warm gevoel van binnen…het gevoel dat we hebben gegeven en ook ontvangen.