Ik heb een vroege dienst vandaag. Meteen na de binnenkomst haal ik de was uit het washok en ga ik het hek openmaken. In de groep zet ik de kinderstoeltjes en speelgoed dat omhoog werd gezet (i.v.m. de schoonmaak) op de grond. Ik maak de groep weer gezellig en uitnodigend om er in te spelen. Ik vul de luiers, washandjes en handdoekjes in.
Snel ga ik ook nog bedjes opmaken: lakentjes verschonen. Snelheid is geboden, want vanmorgen vangen we maar met zijn tweeën kinderen van alle groepen op. Het is nog vakantie, een periode die misschien de meest flexibele houding van een leidster vraagt.
Nadat ik agenda en de presentielijst van de dag heb bestudeerd, voeg ik me bij de collega in de hal/keuken. Inmiddels is er thee en koffie gezet en na het eerste kopje gaan we aan de slag met de was vouwen. Natuurlijk alléén als de omstandigheden het toelaten. Want daar komen de eerste kinderen aan.

Op berenjacht
De een komt vrolijk en opgewekt binnen, een ander verschuilt zich achter mama. Jamal straalt als hij me ziet en zijn moeder bevestigt dat hij me zeker niet is vergeten tijdens mijn lange afwezigheid. Van de vriendelijke, rustige moeder van Jenna krijg ik zelfs een welkomst kus!
Opeens is de ruimte vooral met de kinderen van mijn groep gevuld en om de drukte te verminderen neem ik mijn peutertjes naar onze groep.
We nestellen ons lekker op de bank en gaan samen “opberenjacht”. Er zitten ook nieuwe, kleine kinderen tussen, ik krijg dus veel minder reacties dan ik gewend ben. Maar David roept wel braaf: “we gaan een hele grote vangen” en “we zijn niet bang”.

Applaus!
Als iedereen, inclusief mijn inval, er is, ruimen we met kinderen het speelgoed op, gaan we fruit schillen, een praatje maken met kinderen, zingen. Donald (onze pientere kerel die al schrijven kan) verbaast me weer: hij, een stil, een beetje teruggetrokken jongetje, wil wel een liedje voor ons zingen! Hij wil ook op een stoeltje staan met een lepel, die na een speciale behandeling in een microfoon is veranderd. Heel zachtjes, met af en toe een beetje hulp, zingt hij “Berend botje”. Applaus van ons is zijn beloning. Deze prestatie vermeld ik ’s middags natuurlijk opgewekt aan zijn moeder.

Het is zomer, heel warm, daarom spelen we de hele dagen buiten. Ik geniet van alle kinderen, blijf me verbazen over baby’s van andere groepen die inmiddels zo gegroeid zijn. Broodjes gaan er bij onze kinderen altijd goed in. Als de buikjes gevoeld zijn, mondjes schoongepoetst, kleertjes uitgetrokken, luiers verschoond, plasjes gedaan en ze (bijna) allemaal naar bed zijn, begin ik, samen met mijn collega, aan de voor mij de minst aantrekkelijke taken. We ruimen we de tafel af, vegen we de vloer, maken we de commode en de WC’tjes schoon. Opnieuw vullen we alles aan. Dan mag één van ons met pauze gaan.

Taakuren voor leidsters
En als ik dan alléén in de groep blijf, weet ik niet wat ik eerder moet gaan doen: afscheidskalender voor Keisha of een verjaardagshoedje te gaan maken, een Marokkaans tafereeltje in ons nisje te gaan creëren (voor het zomerfeest hebben we voor een landenthema gekozen), speelgoed gaan afwassen, een infomapje door onze nieuwe locatiemanager gemaakt te gaan lezen, nieuwe overzichten voor de groep te gaan maken… en nu hoor ik bovendien onze nieuwe aanwinst Tanya huilen. Ik ga bij haar zitten, haar troosten, zachtjes een liedje voor haar zingen…
Ja, je kunt nog zulke plannen hebben om allerlei kleinere of grotere klusjes te gaan doen als er zogenaamd rustig is in de groep, je weet nooit hoe de situatie zich zal ontwikkelen. Je weet nooit of je een verdrietig kind moet troosten, een luier moet verschonen, een telefoontje van een verontruste moeder moet afhandelen… Daarom blijf ik me inzetten voor het gebruik van de taakuren voor de leidsters. Je kunt echt niet alles “even tussendoor” doen.

Als ik in mijn geboorteland Slowakije vertel hoeveel huishoudelijke taken een leidster in Nederland heeft, willen ze het haast niet geloven. Rijk westers land als Nederland laat pedagogische medewerkers die er vooral voor kinderen zouden moeten zijn ook WC’tjes poetsen? Zijn er dan geen schoonmakers in dienst? (in een Slowaaks kinderdagverblijf zijn er gewoon schoonmakers in vaste dienst!)

Voldaan
Toch ben ik voldaan na de eerste twee weken op mijn werk. Ik voel me welkom. Hartelijke reacties van kinderen, ouders en collega’s geven me een fijn gevoel. Contact met kinderen vind ik fantastisch. En ik kon mijn creativiteit weer eens aanspreken, daar is ons nisje o.a. het bewijs van. Ik had zelfs zin om een tuintje te wieden!
Ik voel het wel in mijn lijf dat het hard werken is in kinderopvang. Je moet behalve hart voor kinderen hebben, van aanpakken weten, want vlot zijn is vaak een noodzaak. Flexibiliteit is ook een absolute vereiste, zo ook collegialiteit en de goede samenwerking.
Het is een mooi, zwaar, vaak onderschat (en onderbetaald) vak. Je krijgt er wel veel voor terug: niet uitgedrukt in geld, maar in een glimlach van een kind, in tevredenheid van ouders, in een vrolijke sfeer die er heerst. Ik heb er gelukkig weer ontzettend veel zin in!