Roepen wie dansen en gymmen wil doen we niet meer: ze willen allemaal, natuurlijk. Er is nu een vast groepje dat gaat bewegen en een vast groepje dat naar oma’s en opa’s gaat. Na een tijdje rouleren we. Trouwens: bijna iedereen zegt: opa’s en oma’s. Maar in mijn opvoeding en in de hele samenleving waar ik opgegroeid ben kregen vrouwen voorrang. Zodoende noem ik eerst de oma’s, het gaat vanzelf.
Daar gaan we: eerst door alle plasjes water in de tuin. Dan komen we bij een deur met een grote rode knop. Wie mag drukken? Als de deur eindelijk dicht is (wachten is oh, zo moeilijk voor sommigen) mag een andere gelukkige op de volgende knop zijn kracht uitoefenen. In het verzorgingshuis gaan we langs de receptie en krijgen we een sleutel. De tempo van degene die nu stralend en met de sleutel in zijn hand pronkend voor ons uit loopt, is bijna niet bij te houden.Vanuit verschillende kantoren wordt naar ons gezwaaid en iedereen die we tegenkomen kijkt glimlachend en vertederd naar onze kleintjes. “Goede morgen mevrouw, goede morgen mijnheer”, roepen de peuters.
Hier is onze zaal. Jassen uittrekken, de stoelen opzij en we kunnen beginnen! Vandaag proberen we iets nieuws. Ik heb gekleurde plastic tegels meegenomen om te kijken of de kinderen ermee uit de voeten kunnen. Het gaat prima, alle “beertjes” buigen en springen na een tijdje van de ene tegel naar de andere. Lekker huppelen op een snelle muziek vormt ook geen probleem. Zo te zien geniet onze stagiaire ook. Het leukste blijft nog steeds een bewegingsspelletje van trippelende muisjes die in hun holletje kruipen als ze “miauw” van een naderende poes horen. Grappig om te zien: alle muisjes rennen naar hetzelfde holletje. Als je bang bent wil je bij elkaar zijn, met z’n allen gezellig op een hoopje.
Opeens moet Floortje plassen. De kettingreactie is onvermijdelijk: ik sta met vijf peuters op de gang en twijfel welke kant ik op moet gaan. Gelukkig is er een vriendelijke schoonmaker in de beurt die ons naar de dichtstbijzijnde toiletten “smokkelt”. Grotemensentoiletten in de grotemensenkleedkamer.
De tijd vliegt en we moeten alweer terug. Jamal heeft geen zin om weg te gaan en mijn geduld en mijn pedagogisch verantwoorde aanpak worden danig onder de druk gezet. Uiteindelijk vertrekken we. Met rode wangetjes en met bezwete hoofdjes schuiven kinderen in hun eigen groep aan tafel om van een broodje te gaan smullen. Ik denk niet dat de “dansers” vandaag extra gestimuleerd moeten worden om een hapje te nemen. Na hun enorme lichamelijke inspanning hebben ze wel een flinke hap nodig.