Voordat die lange, gezellige en knusse decembermaand voorbij is, pakken we vaak nog even groots uit. Want niet te vergeten: de kinderen mogen voordat Sint langskomt zelf hun schoen neerzetten op de opvang. En omdat niet alle kinderen dezelfde dag op de opvang komen, wordt dit vaak ook nog gerekt tot één hele week. De kinderen die op maandag al hun schoen mochten zetten, zitten een week lang iedere dag in spanning over wat er nou toch in hun schoen zal zitten en of deze al eindelijk gevuld is. Voor een kind is iedere dag er dan één te veel.

Eerlijk is eerlijk, de pedagogisch medewerkers stoppen er wel een hoop bloed, zweet en tranen in. Want is er wel genoeg, krijgt ieder kind wel wat, is het voor iedereen passend (denk aan geloofsovertuigingen en allergieën) en raken de schoenen niet kwijt?

Hij komt, hij komt….

En dan mag hij eindelijk met al zijn pakjes en strooigoed langskomen. De pedagogisch medewerkers waren de afgelopen dagen, weken, al dan niet maanden van tevoren bezig met een leuke Sint en lieve Pieten te regelen. Er werd nagedacht over wat voor leuke cadeaus je kunt kopen voor de kinderen, van dat vaak veel te kleine budget. Maar goed, ook dit jaar weten ze weer tot een creatieve oplossing te komen. ‘s Ochtends stroomt het binnen met prachtige aangeklede kinderen vol spanning en enthousiasme. De kinderen weten niet wat hen te wachten staat en voelen de spanning en stress van de andere kinderen en van de pm’ers.

De ouders en verzorgers hebben ook al dagen of uren van tevoren aangekondigd over hoe spannend het wel niet is dat Sinterklaas komt. Ze stellen het kind allerlei vragen die hij of zij zelf nog niet eens had bedacht. Komt Sinterklaas wel? Heeft hij wel pakjes bij? Weet hij wel waar hij moet zijn? Ken je alle liedjes wel? En de aller- aller- allerergste: ben je wel lief geweest? En ik hoop toch zo dat die ouders níet hebben gezegd: als je nu je boterham niet opeet dan… komt hij niet. Als je nu niet je schoenen aantrekt… dan komt hij niet.

Mijn hartje klopt zo blij

Goed, uiteindelijk komt hij dan dus binnen op de gang of in het klaslokaal. En dan… chaos! Kinderen huilen, kinderen zijn in paniek, kinderen zoeken hun ouders, kinderen zoeken hun pedagogisch medewerker die ze vertrouwen, anderen zijn overenthousiast. Alle emoties en de pedagogisch medewerkers lopen door elkaar. Ze gaan met dat groepje wat zo overstuur is naar een andere plek en komen vaak handen tekort. De kinderen weten niet wat hen overkomt. Ze zijn op een veilige plek, maar toch is dit op dit moment anders. Ik zeg niet onveilig, maar het is er druk en anders dan ze gewend zijn op de opvang. Daarnaast komen kinderen niet tot nauwelijks in zo’n situatie terecht op de opvang, dit is dus hoogstwaarschijnlijk nieuw voor ze.

Kortom: wat doen we de kinderen aan?

Ja, het is fantastisch en het hoort erbij en we doen het ieder jaar weer. Maar verplaatsen wij ons wel genoeg in de kinderen? Voor wie doen we het eigenlijk? En op wie passen wij de hele viering aan? Kunnen we hier niet creatiever in worden en het passender maken voor de kinderen?

Ik ben benieuwd hoe vieren jullie sinterklaas op de opvang en wat zijn jullie ervaringen ermee? Maken we het overgrote deel blij hiermee met ‘het bezoek’ of kan het anders?