Er waren redenen te over waarom beroepskrachten wat sceptisch stonden tegenover de nieuwe opdracht van hogerhand om de ouderbetrokkenheid op hun locatie te versterken. De oudercommissie was enkele jaren geleden ruziënd uiteengevallen. Over de stencils met thema-woordjes en leuke liedjes en opdrachten die ze regelmatig mee naar huis gaven, hoorden ze nooit wat terug. En sommige peuters lagen de halve ochtend op de bank te slapen, omdat ze ’s avonds te laat naar bed waren gegaan. Als ouders hun kind al niet op tijd in bed kunnen leggen, hoe moet je dan ‘educatieve partners’ met ze worden, vroegen deze pedagogisch medewerkers zich verontrust af.
Het begin van een antwoord vinden we als we een andere peuterlocatie in dezelfde wijk bezoeken. Contact met ouders start hier met een uitgebreid intake-gesprek, waarin verwachtingen over en weer worden besproken en afspraken worden vastgelegd. In welke taal zo’n gesprek plaatsvindt, hangt af van de mogelijkheden: spreekt de ouder voldoende Nederlands? Is er een buurvrouw die wil vertalen? Of is er een stagiaire op de groep die bijvoorbeeld Turks spreekt? En wat de thuistaal ook is: de pedagogisch medewerkers verwachten dat er thuis dagelijks aan de peuter wordt voorgelezen of een verhaaltje wordt verteld. Ook verwachten ze dat ouders aan de slag gaan met de knutselopdracht die aan het begin van elke thema-periode wordt meegegeven. En ze verwachten dat ouders hun kind elke week een keer laten helpen bij het boodschappen doen of bij het koken.
‘Wat me vooral opvalt op deze peuterlocatie is de vanzelfsprekendheid waarmee ouders, álle ouders, worden benaderd en betrokken’
Omgekeerd mogen deze ouders verwachten dat de pedagogisch medewerkers met hen meedenken als het niet lukt om de afspraken na te komen. Misschien zijn de instructies niet duidelijk geweest, misschien beschikken de ouders niet over de benodigde materialen, misschien worden de ouders inderdaad zo opgeslokt door hun eigen problemen dat er geen tijd en energie over is om te spelen en te knutselen. Soms is het dan nodig om externe hulp in te schakelen, zoals een vrijwilliger die thuis aan de peuter komt voorlezen.
Wat me vooral opvalt op deze peuterlocatie is de vanzelfsprekendheid waarmee ouders, álle ouders, worden benaderd en betrokken. Werkende vaders die nooit op de groep verschijnen worden nadrukkelijk uitgenodigd voor een oudergesprek ’s avonds. Met getraumatiseerde vluchtelingenouders wordt bedacht dat de vrijwilliger van VluchtelingenWerk komt helpen knutselen. Een moeder die geen woord Nederlands spreekt gaat samen met de buurvrouw aan de slag met het voorleesboekje. ‘Dat is logisch,’ vinden de pedagogisch medewerkers, ‘want deze ouders willen het allerbeste voor hun kind en dat willen wij ook.’ Tja, misschien begint het bereiken van goede resultaten bij kinderen toch met het koesteren van hoge verwachtingen van hun ouders.
