Bij de gym werd ik altijd als laatste gekozen.
Ik had één lui oog en ik vond dat ik daardoor geen balgevoel had.

En als kind werd ik ermee gepest dat ik te dik was. En dus was mijn overtuiging: wie met mij “moet” sporten, die heeft het maar slecht getroffen.

De mokerslag kwam toen mijn tennisleraar mij tijdens de training “Billie Turf”, noemde, naar het dikke stripfiguurtje. Ik stopte per direct met tennisles. Sindsdien had ik me voorgenomen: sporten is niet aan mij besteed en ik kan er niks van.

Hoe een achteloze opmerking van een volwassene keihard kan binnenkomen bij een kind, weet ik dus uit ervaring. Sommige kinderen horen iedere dag dat ze niets waard zijn. Zo wordt er een nieuwe waarheid gecreëerd, en gaat het kind zich daar ook naar gedragen. Als je elke dag hoort dat je dik bent, dan ga je dat geloven en is er een grote kans dat je ook dikker zal worden. Als je elke dag hoort dat je een stom kind bent, dan word je daar geen leuker kind van.

‘Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik een nieuw verhaal over mezelf kon schrijven’

Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik een nieuw verhaal over mezelf kon schrijven. Uitgerekend ík trouwde met een mega sportieve man. Onze dochters groeien op in een sportieve omgeving. Zelf ben ik de afgelopen jaren veel gaan zwemmen en wandelen, en ik voel me daar goed bij. Maar tennissen? Dat was tot voor kort een brug te ver.

Tot afgelopen zomer.

Ik was met mijn gezin op vakantie. Naast ons huisje lag een tennisbaan. Ik zag elke keer hoe mijn man en dochter aan het tennissen waren, en het begon te kriebelen. Ik trok de stoute schoenen aan, en waagde het erop.

Het beviel zo goed, elke dag van de vakantie heb ik getennist. Wat een bevrijding! Ik hervond het plezier, eindelijk na al die jaren kon ik genieten van een balsport. Langzaamaan laat ik de overtuiging los dat ik er niks van kan.

Nu, op mijn 42e zit ik weer op tennisles en tennis ik zelfs al maanden 2 tot 4 keer per week, gewoon omdat ik het heerlijk vind. Ik heb mezelf goede tennisschoenen en een tennisracket cadeau gedaan en neem het serieus. Ik ben weer aan het leren, ik zet mijn hersens en lijf aan het werk en ik kan veel meer dan ik dacht. Ja, ik heb in het verleden veel gemist. Maar wat is het heerlijk om weer ergens helemaal in op te gaan en een nieuwe waarheid voor mezelf te creëren. Ook tof om als trainer weer eens zelf te voelen hoe het is om iets totaal nieuws te leren en hoe lastig dat eigenlijk is.

‘We kunnen een lichtje laten schijnen op juist die kinderen die zo onder druk staan’

Als professionals binnen de kinderopvang en alle andere plekken waar kinderen komen, kunnen wij een lichtje laten schijnen op juist die kinderen die zo onder druk staan: die gepest of mishandeld worden en vaak zo onzichtbaar blijven. Wij kunnen ze helpen aan een nieuwe, positievere waarheid over zichzelf.

Als kinderopvangmedewerker speel je die belangrijke rol voor kinderen binnen jouw organisatie. Je kunt al met simpele stappen een enorm verschil maken en helpen om het verhaal over dat kind te herschrijven.

Dat start al met het kind vragen hoe het naar zichzelf kijkt en concreet vertellen wat jij ziet en opmerkt.