Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties3

Blog Monika Katinger – Bij het sluiten van mijn locatie…

Het is zover, ’t Schoenertje, de locatie waar ik negen en half jaar met plezier heb gewerkt is definitief gesloten! De laatste dag van februari is tevens de laatste dag van ’t Schoenertje geweest.
Blog Monika Katinger - Bij het sluiten van mijn locatie…

Ik moest – noodgedwongen –  al een jaar geleden afscheid nemen van mijn locatie en van mijn collega’s, maar op de laatste officiële dag was ik natuurlijk aanwezig. Net zoals veel ouders en ook collega’s van vroeger, die er al een aantal jaren niet meer werken. Met gemengde gevoelens van blijdschap dat we elkaar weer eens kunnen zien, met weemoed naar de goede oude tijd en het verdriet van de directe aanleiding tot ons weerzien, hebben wij elkaar omarmd.

In de hal werden er oude foto’s opgehangen, voor het kantoortje hingen op de zes kleine boompjes kaartjes met lieve teksten van de ouders – voor de zes laatste overgebleven collega’s. De zes laatste der ‘Mohikanen’… ja, daar moest ik even aan denken.

De directeur van TintelTuin, Cor Schuurman, benadrukte in zijn korte afscheidsspeech dat hij het persoonlijk ook erg vindt dat juist ’t Schoenertje dicht moest. Want – zo zei hij – ’t Schoenertje was vooruitstrevend in de eerste jaren van het bestaan. Het was een kinderdagverblijf  gebouwd naast het verzorgingshuis Eduard Douwes Dekker, en bedoeld voor de werknemers van dat verzorgingshuis. En de jarenlange contacten tussen de kinderen van ons kinderdagverblijf en tussen oma’s en opa’s van het verzorgingshuis werden erg door de ouders gewaardeerd.


‘Het is niet te geloven hoe alles na drie jaar veranderd is’

Toen ik er kwam werken – in augustus 2003 – was ik direct onder de indruk van de locatie: in de tuin van het verzorgingshuis en nabij het park. Het waren echt andere tijden – de banen in de kinderopvang lagen voor het oprapen, de sfeer in het kinderdagverblijf was gemoedelijk. Met liefde hebben wij samen met de kinderen ons kleine voortuintje bijgehouden. Met interesse hebben wij het halfjaarlijkse Spuigaatje, later De kleine Kapitein, uitgegeven. Daarin werden onder andere de laatste activiteiten, nieuwtjes, tips voor boeken en voor traktaties en prietpraat van de kinderen opgenomen.

De huidige oudercommissie – met dank aan Anneke Blauw, Manon Ensing en Laurina Cerredo – heeft heel leuk ingespeeld op de traditie van De Kleine Kapitein.  Tijdens de afscheidsreceptie hebben ze aan de aanwezige leidsters hun eigen uitgave van ‘De laatste Kleine Kapitein’ aangeboden. Erg origineel en tevens ontroerend, vind ik. Zij hebben door knip- en plakwerk een paar items van de vorige edities opgenomen en aangevuld met hun eigen bijdrage.

Een moeder, aan wie ik ruim drie jaar geleden een rondleiding heb gegeven, heeft me eraan herinnerd dat ik haar op het hart had gedrukt om zich vooral snel in te schrijven, in verband met de wachtlijsten! Drie jaar geleden… Het is niet te geloven hoe alles na drie jaar veranderd is.

Om zeven uur ’s avonds heeft collega Mariska in het bijzijn van de aanwezige ouders, kinderen en leidsters symbolisch met een grote geknutselde sleutel de locatie ‘gesloten’. Dat een poging om een sterretje aan te steken mislukte, vind ik eigenlijk toepasselijk…het licht is nu echt uit… dag Schoenertje…dag kinderen, ouders, collega’s…het ga jullie goed…

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.