Want gaat het daar eigenlijk niet over? Over grenzen stellen, corrigeren, informeren. Over respectvol omgaan met mensen, met dieren, met de natuur. Over normen en waarden en over liefde.

Zijn we niet gewoon vergeten om een potje op te voeden? Om ‘nee’ tegen je kind durven te zeggen i.p.v.: ‘Als je dat niet doet, dan krijg je een snoepje of je speen.’ Gewoon ordinair ‘nee, dat mag niet’ zeggen, zonder ellenlange uitleg en goede discussie tussen een volwassenen en een kind van drie wat stampend in de supermarkt staat te gillen omdat het de doos snoepgoed niet af wil geven bij de kassa. Waar vervolgens de kassière zegt: ‘Ach, geeft niet hoor, ik zoek de code wel even op in het systeem.’ Dit geloof je toch werkelijk niet?

Ben ik ouderwets of zijn er nieuwe pedagogische theorieën bedacht die mij ontglipt zijn? Het maakt mij eigenlijk ook niet zoveel uit. Mijn nieuwe theorie is: ga een potje opvoeden, alsjeblieft! Je krijgt daar zoveel leukere kinderen van.

Een kind dat weet waar de grens ligt, want dat hebben ze gewoon nodig om zich veilig bij te voelen. Kinderen die stokken naar eenden gooien, omdat ze niet mee hebben gekregen dat ze liefdevol om moeten gaan met dieren en voor ze moet zorgen ii=n plaats van ze pijn te doen. Om niet een halve boom kapot te trekken, gewoon omdat het lollig is. Maar kinderen meegeven dat we die natuur nodig hebben om gezond te blijven en om te zorgen dat ook hun kinderen van de natuur kunnen blijven genieten.

En de grootste uitdaging zit hem in respect naar andere kinderen. Toen mijn kinderen nog klein waren leerde ik ze om te praten in plaats van te slaan. Dat was best ingewikkeld. Zeker wanneer diverse ouders tegen hun kinderen zeggen: ‘Geef hem maar een knal voor zijn kop hoor.’ Of wanneer kinderen thuis twee ouders met elkaar ruzie horen maken met woorden die er niet om liegen.

‘Kinderen houden nog altijd van ouders die gewoon ‘nee’ zeggen’

We hebben onze mond vol van het ‘voorbeeldgedrag’ binnen de politiek en de manier waarop men daar met elkaar in debat gaat. Maar begint het niet gewoon thuis? Dat je zelf het voorbeeld geeft van hoe het moet? Dat je met respect met elkaar omgaat. Dat je iets niet doet, omdat een ander dat niet wil? Dat je stopt met pesten omdat je een ander ongelooflijk veel verdriet doet en levenslang schade aan brengt? Dat je een meisje niet zoent omdat ze aangeeft dat ze dat niet wil? Kinderen, zo klein als ze zijn, hoeven niet alle opa’s, oma’s en tantes, met stekelige haartjes op hun kin, een kus te geven of een kus te ontvangen. Je kan ook zeggen: ‘Ik wil dat je iedereen gedag zegt en een hand geeft.’ (buiten COVID-19 om) Maar dat gezoen hoeft toch niet als je dat niet wilt?

Soms kijk ik met verbazing naar de ‘macht’ die wij aan kinderen geven. Onbewust misschien. Ik weet dat opvoeden écht een enorme klus is. Zonder diploma en zonder ervaring je kind opvoeden en proberen op te laten groeien tot een mooi mens in onze maatschappij. Een enorme klus, zeker in deze tijd met zoveel prikkels. In een tijd waarin iedereen druk is, waar meer dan full time gewerkt moet worden omdat de huren en hypotheken niet meer te betalen zijn. Maar het geven van macht is uitermate slecht voor kinderen. Kinderen willen veiligheid en grenzen van hun ouders krijgen. Beloningen krijgen voor goed gedrag, complimenten ontvangen voor wat ze goed doen en een correctie voor iets wat niet mag. Gewoon doen! Kinderen houden nog altijd van ouders die gewoon ‘nee’ zeggen!

Misschien zeg je nu: ‘Jemig, wat een betweter is die Ilse.’ Goed om te weten dat ook ik fouten heb gemaakt bij de opvoeding. Ik ben niet de beste opvoeder, maar respect bijbrengen voor de ander heb ik er aardig in weten te ‘stampen’!