Helaas bleek die dag dat de tweede trainer ziek was en hebben we met een groep van 20 man bij elkaar gezeten (voor het Corona-tijdperk). Niet ideaal. Ik ging voorzichtig van start en al gauw kwamen we op de vraag: ‘Welke vormen van Kindermishandeling ken je?’. De hele bekende reeks van psychische verwaarlozing en andere vormen van mishandeling werden opgenoemd. En Leo (niet zijn echte naam), een mannelijke pm’er, zei “in de kast” zitten.
Er kwam wat geroezemoes en wat gelach, want iedereen wist dat hij een paar jaar geleden ‘uit de kast’ was gekomen en nu openlijk zijn homo-zijn beleefde en samenwoonde met zijn vriend.
Maar hij stond op en gaf een beetje verlegen aan dat dit geen grap was en dat hij het letterlijk bedoelde. En toen vertelde hij zijn verhaal. Dat hij als kleine jongen soms dagen in de kast was opgesloten, zomaar zonder eten. En dat hij het ergste vond dat hij nergens kon plassen en het dus in zijn broek deed, en dat dit jaren heeft geduurd. Ook toen hij al naar de middelbare school ging. Hij zei ook dat hij het aan niemand durfde te vertellen, omdat hij zich zo schaamde dat hij zijn behoefte in z’n broek deed en als hij na 3 dagen, soms 6, uit de kast mocht, vreselijk stonk.
‘De groep collega’s was doodstil. Sommigen keken naar de grond, anderen begonnen te huilen’
De groep collega’s was doodstil. Sommigen keken naar de grond, anderen begonnen te huilen en ook ik was enorm onder de indruk. Hij keek de groep rond en zei alleen maar: ‘Sorry, sorry, sorry, ik wilde jullie niet laten schrikken’. Hij zei dat hij al heel lang in therapie was en er zelf wel makkelijk over kon praten. Uiteindelijk vroeg ik aan Leo wanneer hij hulp had gekregen en van wie.
Een docent op z’n middelbare school had al een paar maanden een onderbuikgevoel door het gedrag van Leo, z’n kromme houding als hij werd aangesproken en z’n vele wc bezoeken. Met behulp van die docent is er een melding gemaakt en is hij op 16-jarige leeftijd uit huis geplaatst.
Leo probeerde de spanning te breken door grappig te zeggen: ‘En toen heeft het nog 10 jaar geduurd voordat ik dus zelf uit de kast durfde te komen’. Vanaf z’n 3e tot zijn 16e werd Leo in de kast opgesloten, vooral tijdens de feestdagen en schoolvakanties. De kinderopvangmedewerkers en basisschoolleerkrachten hebben nooit iets gemerkt aan hem. Pas toen hij 15 was, is een docent met hem gaan praten.
‘Huiselijk geweld en kindermishandeling is een complex en treurig probleem’
Huiselijk geweld en kindermishandeling is een complex en treurig probleem. Gelukkig is er vanaf 2013 de wet Meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling van kracht waardoor de kinderopvang de tools in handen heeft gekregen om huiselijk geweld en kindermishandeling beter te herkennen.
En in de Verbeterde Meldcode (2019) is het afwegingskader toegevoegd als hulpmiddel voor het wegen van de onveilige situatie. Door de toevoeging van het afwegingskader kan per beroepsgroep eerder worden ingegrepen, omdat de ernst van de situatie al in stap 4 van de meldcode wordt gewogen in samenwerking met Veilig Thuis. En kan er in overleg met Veilig Thuis eerder en goede hulp worden geboden. Zie ook de website van de Rijksoverheid, met daarin de stappen van de Meldcode >>
