‘Heb jij geen twee muntjes?’
Mantra gaat door.
‘Ik heb geen twee muntjes, ik heb geen twee muntjes….’
Dit moet ik dus doorbreken.
‘Joop,  helpt het als je dat zo blijft zeggen? Ik denk het niet hè?’
‘Ik heb geen twee muntjes, ik heb geen twee muntjes.’
‘Nee, ik ook niet. Maar misschien kan ik ze vinden? Als je het vraagt?’
Joop hangt nog even zijn mantra aan: ‘Ik heb geen twee muntjes, Ik heb geen twee muntjes.’ Plots zie ik het besef in zijn ogen.
O ja! Dit is dat no-nonsence mens!
Gewone stem: ‘Juf Alie, kun jij muntjes vinden?’
‘Nou, dat denk ik wel! Zullen we in de kast zoeken?’
We kijken samen in de kast en waarempel! Een bakje muntjes!
Hij blij, ik blij!
We zijn ook dikke vrienden, hij en ik.
Joop heeft alleen erg veel moeite met zijn emoties.
Over heel veel dingen schiet hij in de stress.
‘Kom, we gaan fruit eten.’
Brullend op de vloer!
‘Ik wil geen fruit!!’
‘O, ok, dan eet je geen fruit. Maakt mij niet uit. Mag. Maar we gaan wel allemaal aan tafel. Wel zo gezellig’
Of ik ruik een verdacht luchtje. ‘Even een schone luier.’
‘Nee!!!!’
‘Het was geen vraag. De schone luier moet. Wil je zelf de trap op of moet ik je tillen?’
‘Klimmen.’
Joop heeft duidelijk een gebruiksaanwijzing in een vreemde taal.
Een taal die ik blijkbaar machtig ben.
Een kind met een uitdaging, ik hou ervan!
Joop is altijd blij om me te zien. Bij het afscheid moet er geknuffeld.
Een heerlijk kind!

‘Afgelopen woensdag kreeg ik van een Bookcross-vriendin een boekje met kinderliedjes over dieren mee. Nou ja, eigenlijk eigende ik het me een beetje toe.’ Lees het vorige blog van Alie de Hek>>