En ook in gesprekken op kantoor hoor ik, als het over thuiswerken gaat, dat er hard is gewerkt maar dat ze de collega’s missen. De contacten met collega’s, of het nu gaat over werk of privé, zorgen voor meer balans en daardoor meer kwaliteit.
Juist in deze samenleving, die steeds meer digitaliseert, is het belang van relaties groot. Ook in de nieuwe regels van de kinderopvang (Wet IKK) lezen we het belang van tijd en aandacht voor jonge kinderen en wordt uitgegaan van één medewerker voor maximaal 3 baby’s van 0-1 jaar. En dan liefst met zoveel mogelijk vaste gezichten. Een belangrijk uitgangspunt om een veilige en vertrouwde situatie voor het kind te creëren, maar ook voor de medewerker om het kind goed te leren kennen. Want om een uitdagende leef-, speel-, leer-, en werkomgeving te realiseren voor kinderen is het van belang om te weten wie het kind is, wat het kan, en wat een uitdagende omgeving is om een volgende stap te doen.
Na het bereiken van de 1-jarige leeftijd zien we zowel de groepsgrootte als de wisseling en veelheid van volwassenen snel groeien.
Maar na het bereiken van de 1-jarige leeftijd zien we zowel de groepsgrootte als de wisseling en veelheid van volwassenen snel groeien. En op 4-jarige leeftijd is het meer regel dan uitzondering dat je terecht komt in een groep van 25-30 kinderen en 2 of 3 leerkrachten per week hebt. En dan moet je nog maar geluk hebben dat er geen ziekte of ander onheilspellends tussen komt. Een relatie ontwikkelen tussen kind en volwassene is dan onmogelijk. En funest voor een goede ontwikkeling van kinderen en arbeidsgeluk van de medewerker.
Het is ook bijzonder dat in de kinderopvang, maar zeker in het basisonderwijs, zoveel verschillende soorten werkzaamheden door de man/vrouw voor de groep moeten worden uitgevoerd. Zoveel werk voor zoveel kinderen en dan ook nog gericht op prestaties, betekent dat het opbouwen van een relatie en een veilige en uitdagende omgeving voor het kind in het gedrang komen. Wordt het niet eens tijd dat we de relatie, de veilige en uitdagende omgeving in opvang en onderwijs centraal stellen? Dat we daar professionele mensen verantwoordelijk voor maken? En dat we aanvullend, waar nodig en gewenst, pedagogisch en didactisch specialisten in zetten om het ontwikkelingsproces van kinderen in te vullen?
Wordt het niet eens tijd dat we de relatie, de veilige en uitdagende omgeving in opvang en onderwijs centraal stellen?
Ik kan me zomaar voorstellen dat een kindcentrum zich organiseert rond dit soort pedagogische, sociale groepen van ongeveer 10-12 kinderen met 1 of maximaal 2 mentoren die de primaire verantwoordelijkheid hebben voor de groep en mogelijk voor een deel van de dagactiviteiten. Een ander deel wordt ingevuld door de specialisten die individueel of voor kleine groepen specifieke ondersteuning, instructie of uitwerking verzorgen. Op deze manier ontstaat een veilige, rijke, omgeving voor kinderen. En worden medewerkers veel beter ingezet op hun specifieke expertise. Deze organisatievorm zal zowel het geluk en welbevinden van kinderen en volwassenen binnen het kindcentrum zeker ten goede komen.
Kindcentra die op deze manier al ‘anders’ zijn georganiseerd nodig ik van harte uit om te reageren. Ik kom graag eens langs om de ervaringen te horen en ervan te genieten.
