Er bestaat in ons land een behoorlijk zwaar opgetuigde structuur om kinderen die potentieel tegen onderwijsachterstanden kunnen aanlopen of daar zelfs al tegenaan gelopen zijn, betere kansen te bieden. Dezelfde kansen die alle andere kinderen hebben. Het heet niet voor niks een streven naar kansengelijkheid. De kinderopvang maakt deel uit van die structuur als uitvoerders en aanbieders van voorschoolse educatie. Vrijwel kritiekloos, want wat kan daar nou tegen zijn, alle kinderen dezelfde kansen bieden? Maar misschien mogen we wel iets beter stilstaan bij wat we nou éigenlijk aan het doen zijn.

Dossiervorming is niets meer dan de feiten en voortgang van een kind, dat jij begeleidt, bijhouden. Dat doen we zodat een casus overdraagbaar is, zodat we terug kunnen kijken, maar we doen het zeker ook voor het gezin zelf. De laatste jaren hoor ik professionals in de kinderopvang en het onderwijs steeds vaker praten over de term ‘dossieropbouw’; het verzamelen van bewijslast bij zorgen over een kind. Maar dit mag in de meeste gevallen helemaal niet...

Het is goed om je te realiseren dat een kind in standje overleven kan gaan staan. Want dat heeft gevolgen. Als een kind gepest wordt of mishandeling meemaakt, kan het brein in een soort ‘shutdown’ raken. Zo heb ik zelf een deel van mijn algemene ontwikkeling gewoon totaal gemist.

Opvoeden en wat de Nederlandse norm daarbij is, is niet voor iedereen zo duidelijk. De meeste ouders nemen vaak de gewoontes over van hun ouders en vinden de adviezen van hun moeder/vader meestal ook heel belangrijk. Maar wat als die adviezen of manieren van opvoeden niet goed (genoeg) zijn voor het kind?