Stel, je werkt in de kinderopvang. Jouw organisatie zit ruim qua personeelsbezetting. Deze kinderopvangorganisatie is onderdeel van een samenwerkingsverband tussen verschillende organisaties binnen de sector zorg en welzijn. Bij een zorginstelling ontstaat een tekort en jij stapt naadloos over naar deze werkgever. Voor een week, een maand of langer, maar je behoudt hetzelfde contract en bezit de juiste kwalificaties om op dat moment bij te springen waar nodig binnen het samenwerkingsverband. Dit klinkt als een mooi ideaal, maar we hebben het wel over cruciale beroepen in deze sector. Die kun je niet zomaar over één kam scheren, vindt Myrte van Gurp.

‘Organisatorische droom’

Van Gurp is directeur van PPINK, de beroepsvereniging voor Pedagogisch Professionals in Kinderopvang. ‘Het zou fantastisch zijn als er een constructie komt waarmee je als werknemer naadloos kan starten of inspringen bij een werkgever, waar op dat moment een gat ontstaan is vanwege tekorten. Dat klinkt als een organisatorische droom. Maar waar we als PPINK wel vraagtekens bij zetten is: hoe leid je de mensen dan op? Je kunt niet opgeleid worden tot “alles”.’

Ondersteunen

‘Het is belangrijk om goed te kijken naar de taken en verantwoordelijkheden die bij elk beroep horen. Je zou bijvoorbeeld voor één vak volledig gecertificeerd kunnen zijn, en voor de andere vakken binnen de sector een soort basiskennis moeten bezitten. Dit zou dan in de opleiding gegeven moeten worden. Dat zie ik wel voor me: dat je je op één vak specialiseert en daarvan alle benodigde kwalificaties behaald, en dat je dan in andere vakken kan ondersteunen. Bijvoorbeeld dat een zorgopleiding wordt uitgebreid met pedagogisch vakken, en een opleiding pedagogiek ook vakken geeft over zorg.’

Raakvlakken

Daarbij mag de kwaliteit die elk van deze beroepen kenmerkt niet verloren gaan, benadrukt Van Gurp. ‘Ik geloof niet dat er een opleiding komt, waarmee je ‘alles’ kan worden. Maar ik kan me wel voorstellen dat als jouw hoofdspecialisatie pedagogiek is, je ook van nut kan zijn in de zorg. Er zijn zeker raakvlakken. Zoals gezegd, zou ik het wel in de ondersteuning zoeken. Elke medewerker is gespecialiseerd in zijn eigen vak, maar kan ondersteunen waar nodig is binnen een samenwerkingsverband en heeft daarvoor dus ook de benodigde (basis)kennis.’

Tekorten met tekorten oplossen?

Wel vraagt Van Gurp zich af of het logisch is om tekorten met tekorten op te lossen. Tegelijkertijd is de kinderopvang een branche die ook gevoelig is voor economische schommelingen. ‘Er komt een recessie aan. Mocht dat zorgen voor een krimp in de kinderopvang, dan zouden we binnen het hierboven geschetste samenwerkingsverband mensen vrij kunnen maken die beschikbaar zijn voor het ondersteunen van zorgmedewerkers. Zo hoeven zij niet te vrezen voor hun baan, en kunnen wanneer de markt aantrekt weer aan de slag in de kinderopvang. Het zou een stuk meer flexibiliteit geven, en baanzekerheid.’

Kwaliteit garanderen

Kwaliteit blijft daarbij het belangrijkste, stelt Van Gurp. ‘Daar mag niet op worden ingeboet. Als er een samenwerkingsvorm bestaat met een interne opleiding die die kwaliteit kan garanderen, is dat heel mooi. Ik denk ook aan de samenwerkingen tussen scholen en kinderopvang op IKC’s. Daar worden al babystapjes genomen. Maar dan zit je nog wel op het pedagogiekvlak. Ik denk dat tussen de zorg en kinderopvang het grootste gat zit om te overbruggen voor een medewerker die in beide vakken kan werken, maar met een brede basisopleiding zou werken in de kinderopvang en welzijnswerk bijvoorbeeld al makkelijker te combineren zijn. En met een brede basisopleiding wordt omscholen tot een andere specialisatie binnen de sector ook een stuk makkelijker.’