Oke, waarom niet een hutje voor een uurtje of zo denk ik nog even. Maar wat zich dan ontwikkelt is prachtig; het grootste deel van de groepsruimte wordt vakkundig bebouwd met huizen opgetrokken uit matten die zowel als muur of dak gebruikt kunnen worden.
Het gebouw telt meerdere kamers waarbij de bouw van de “wc” voor hilariteit zorgt. Iedere 7-plusser aanwezig doet mee en een fase verder heeft men zowaar een veiligheidsssyteem ontwikkeld waarbij men een pasje (lees; een blaadje met wat onduidelijke cijfers) moeten laten scannen om het huis in te kunnen. Dat is goed geregeld. De kleuters kijken met bewondering naar het bouwwerk en willen op bezoek. Dat kan…maar wel met pasje, het moet immers ‘veilig’ blijven. Er wordt gekletst…gelachen. Geen enkel verzoek om te gamen op de tablet?!?! De middag vliegt om.
Kinderen willen verrast worden en wij moeten ze met het aangeboden materiaal uitdagen.
Natuurlijk heb je de standaard knutselspullen of de autootjes en de lego. Maar vergeet niet de waarde van een tafel met techniek-spulletjes…of een bio-tafel met vergrootglazen en potjes….of….een hoek met matten die er normaal niet staan!
We hebben de neiging om de groepsruimte leuk in te richten met in ieder hoek een ander interessant thema. Dat is prachtig en de kinderen maken er gebruik van totdat de uitdaging eraf is.
Als je wilt dat ze zelf exploren dan moet je die mogelijkheden scheppen door ineens weer een verandering aan te brengen.
Dus weg die hoek met de bio-spulletjes na een maand of wat…en welkom de..theaterhoek? Of zomaar iets….een paar megagrote kartonnen dozen…??? Het mooiste is het natuurlijk als het materiaal zo veelzijdig kan worden toegepast dat kinderen er zelf actief mee aan de gang gaan. En dan kan materiaal zonder toeters en bellen leiden tot een explosie van creativiteit (en een enorm gezellig sfeertje).
In haar vorige blog schreef Jacqueline over de kracht van verveling. ‘Elke keer dat een kind dat tegen me zegt met een blik van ‘Los jij dat eens op’ voel ik me aangesproken om daar meteen iets aan te doen… nog steeds. Ik moet er immers voor zorgen dat de kinderen het naar hun zin hebben en van leuk naar superleuk hoppen!’ Lees het vorige blog van Jacqueline
Soms hoef je zelf de kansen niet eens te zien, als je maar wagenwijd open staat voor de kansen die kinderen zelf zien. En natuurlijk niet meteen die dozen opruimen…