Het is een jaarlijks terugkerend verschijnsel…voorjaarszon, snotterende kleine en grote mensen, een kakofonie van hoesten en niezen…Ik ontkom er meestal ook niet aan. Het ergste vind ik als het niet echt doorzet. Je lichaam doet pijn, je oren zijn bijna dicht en je neus laat net genoeg zuurstof door om te blijven ademen, maar je hebt geen koorts en omdat je weet dat het een drukke week wordt zet je jezelf ertoe om “gewoon” te gaan werken.
Eén collega van je groep is immers met vakantie en een andere collega heeft een cursus en is bovendien ook niet helemaal fit. En je weet dat er na onvermijdelijk geregel uiteindelijk gelukt is om de inval te krijgen. Je kan “jouw” kleintjes toch niet met twee vreemde gezichten opzadelen op een dag? Zo redeneren is misschien niet het slimst (voor je gezondheid), maar zeker niet ongebruikelijk in de kinderopvang.
De inval die er op mijn eerste werkdag komt is een net afgestudeerde, niet in Nederland geboren dame van een middelbare leeftijd. Zo beleefd, dat het me bijna ontroert. Zo lief naar kinderen toe, zo enthousiast over alles wat we doen. Ik zie haar genieten en vergeet mijn “kwaaltjes”. Als ze weggaat overlaadt ze me met complimenten. En ja, een schouderklopje, een compliment is beter dan een energiedrank, beter dan alle vitamines bij elkaar. Ik voel me opeens o zo goed!
De volgende dag werk ik met een onze “goede fee”, zo noem ik haar. Een ervaren jonge leidster die zo vaak bij ons invalt dat ze – denk ik – op het moment de kinderen van alle groepen het beste kent. En in elke groep laat ze een blijvende herinnering achter: een raamschilderijtje, een knutselwerkje van kinderen of een ander waardevol “kunstwerkje”.
Op de derde dag valt een collega van een andere groep een halve dag in. Van haar krijg ik weer tips voor nieuwe liedjes, dat vind ik altijd leuk. Iedereen toont interesse voor mijn persoontje, dat helpt.
Mijn laatste werkdag is aangebroken. Ik werk met mijn vaste collega die al zeker twee weken hoest. We proberen elkaar tegemoet te komen en elkaar ontzien – waar het kan. Als ze naar buiten gaat met kinderen, blijf ik bijvoorbeeld binnen met een paar kleintjes, omdat ik het zo koud heb.
Ik krijg op die dag ook een “uitnodiging” om naar de prinsessenkamer van Jane te komen kijken. Anika en Floortje willen met mij naar Artis. En ik mag komen logeren. Wat lief.
Zo, ik heb het overleefd: met begrijpende woorden van mijn collega’s, met een compliment van een invalkracht, met knuffels van mijn peutertjes, met een uitnodiging voor een logeerpartij…en morgen mag ik lekker uitslapen.