Ik moest spontaan aan dit liedje denken, toen ik vanmorgen mijn speciale schoen ging aantrekken. Het liedje hoort bij een spelletje dat ik vaak buiten met kinderen aan het spelen ben. Een simpel, kort spelletje, maar ze vinden het altijd leuk. Soms begin ik met één kindje dat een beetje verloren opzij staat. In een mum van tijd heb ik meestal een half dozijn kinderen om me heen, die allemaal willen meedoen. En vaak stappen er ook stoere jongens van hun fietsjes af en willen ze erbij horen. Hen spreekt vooral het einde: “rennéééén…” ontzettend aan.

Nou, rennen zal ik in mijn speciale schoen zeker niet. Ik ben blij als ik al een beetje kan sjokken door de kamer. Eind april werd ik namelijk geopereerd aan mijn voet en de revalidatie zal aan aantal weken duren. De pijn kan met medicijnen goed bestreden worden, maar mijn “voetje” is natuurlijk nog erg gevoelig.

Tijdelijk afscheid
Het was dan ook heel raar voor me om voor mijn operatie tijdelijk afscheid te nemen van mijn collega’s en van de kinderen. Behalve een simpele griep ben ik nog nooit voor een langere periode “uitgeschakeld” geweest. En mijn collega’s hebben er zoveel aandacht aan besteed – om mij te laten weten dat ze meeleven en aan mij denken. Mijn naaste collega’s Petra en Hennie hebben met de kinderen van onze groep een schitterende collage van ingekleurde kikkertjes met fotootjes van onze peutertjes voor mij gemaakt. Elk kikkertje heeft een boodschap voor me: “allerdikste knuffel”, “houd vol”, “kom op, je kan het”, ” we missen je”, ” na regen komt zonneschijn”… voor elke dag één. Deze OPKIKKERTJES heb ik in mijn computerkamer opgehangen en elke keer als ik ernaar kijk, moet ik glimlachen en op dat moment voel ik echt geen pijn.

Reuzevoeten
Op de whiteboard heeft Petra zelfs een versje voor me opgeschreven en op de deur van onze groep waren reuze voeten opgeplakt met de kreten “auuwww”(voor de operatie) en “jippie” (na de operatie). Brigitte en Mirella hebben me ontroerd toen ze met hun kindjes een liedje voor me hebben gezongen met een melodie dat verdacht veel op een voetbalsupporters liedje leek, maar in welke toch mijn voetje werd bezongen. Twee grote kinderen van de babygroep hebben samen met Lineke op mijn laatste werkdag voor de operatie een kaartje voor me gebracht. Van onze stagiaire Cassandra heb ik een leuk plantje gekregen, met een tekst vol waardering. Een bezorgde ouder heeft een voorraad snoep als een speciaal pijnbestrijdingsmiddel aan mij gegeven. Een paar collega’s hebben me gebeld, mailtje of sms-je gestuurd. Ik kreeg ook hele mooie kaarten (bedankt Wilma en Brigitte!).

Toch erg bezorgd
Ik weet niet hoeveel van mijn uitleg over mijn tijdelijke afwezigheid onze kinderen hebben begrepen. Al heb ik het zo kort en zo luchtig mogelijk geprobeerd uit te leggen, keken sommigen toch erg bezorgd…
In elk geval – ik ben van plan om nauw contact te houden met mijn werkplek: met “mijn ” kinderen en mijn collega’s, die al vaker lieten zien dat ze heel attent zijn.