Op vrijdag 14 september was het dan zover: het lang verwachte uitstapje van ons kinderdagverblijf kon eindelijk plaats vinden. Aan het geregel van de uitstapjecommissie – vooral aan dat van Denice, Mirella, Kate en gedeeltelijk ook aan dat van Lineke (want door de gezondheidsklachten tijdelijk “uitgeschakeld) en van mezelf (want in het begin van het geregel nog met vakantie) – is een eind gekomen.

Kaartjes voor kinderen werden gemaakt, plattegrond van het Sprookjesbos besteld en in huis. Bus was geregeld, pakketjes voor ouders en kinderen lagen klaar in elke groep. Brief aan ouders werd uitgedeeld, aantallen van kinderen en hun begeleiders werden voor de zoveelste keer bijgesteld…Ja, het vergt een hele organisatie voordat je met een gerust hart in de bus mag instappen.

Dubbeldekker!
De weergoden zijn ons gunstig gezind: het is een mooie nazomerdag geworden. Nadat we uitgezwaaid zijn door de een paar ouders die jammer genoeg niet mee kunnen gaan, nestellen we ons prinsheerlijk in de bus. Baby’s zitten beneden en de grote kinderen boven, het is tot de vreugde van alle peuters een dubbeldekker! Natuurlijk zingen we de overbekende ” De wielen van de bus”. Ook ” Zeg Roodkapje waar ga je heen” wordt gezongen – die hebben we toch zo goed “ingestudeerd”?

Na de aankomst in Enkhuizen vormen zich vanzelf kleine groepjes die op de ontdekkingsreis door de wereld van sprookjes gaan. Ik houd me natuurlijk in de buurt van mijn peuters. Samen met – wisselend vijf, zes – ouders en kinderen volg ik de bewondering in de oogjes van de kleintjes en hun ” verrichtingen” op de grote glijbaan.
Het is schitterend om al die verbaasde, verwonderde gezichtjes van onze kleintjes te zien…De één die alles wil zien, overal bij wil zijn, hoe klein die er ook niet is… De ander die ondanks dat die er een kop boven uitsteekt toch een beetje beduusd achter blijft staan…
Fotograferen behoort tot mijn geliefde activiteiten en vandaag kan ik me – samen met Wilma – dan ook echt uitleven…En ook ondervinden hoe moeilijk het is om dat bewegend klein volkje op film vast te zetten.

Lachsalvo’s
Na een lekkere lunch dat geen kind overslaat (patat) is het ’s middags tijd voor het varen in kleine bootjes. Niet iedereen durft het. Maar wie durft, die geniet dan ook echt! Wat is het spannend om alléén in zo´n bootje te zitten, zelf sturen en om al die bochten maken!
Sommigen maken ook een rit op een paardje. Ook aan te bevelen is een reisje in een treintje door het gedeelte van het park. Ik heb er enige commotie veroorzaakt doordat ik zo in beslag werd genomen door fotograferen dat het instappen op het allerlaatste moment maar net is gelukt. Het voorval dat in ons groepje voor hevige lachsalvo´s zorgt. Vooral de papa van Keisha komt er steeds op terug en kan zijn slappe lach niet bedwingen.
Het is alweer tijd voor een ijsje, we kunnen elkaar allemaal weer eens zien. Nog even in het speeltuintje spelen, klimmen, draaien, glijden …

Met vermoeide, maar voldane blikken stappen we later ´s middags in de bus. Het begint zachtjes te spetteren.. .wat hebben we toch geboft! Kate bedankt iedereen en deelt nog bruisende, geurende en een helende kleinigheid uit voor de grotemensenvoeten.
Het is een heerlijke, vrolijke dag geweest. Ik vond het heel fijn om extra praatjes met mama’s en papa’s te kunnen maken, waar je op een gewone werkdag niet aan toe komt. Ik vond het enig om te zien hoe de kleintjes hebben genoten. Ik heb een fijne dag gehad – en voor zover ik het kon zien – geldt dat voor iedereen die met ons mee is gegaan.