Zoals de meeste mensen word ik bij het afscheid nemen van iemand – en soms ook van iets – echt weemoedig…Opeens word je door de omstandigheden gedwongen om even stil te staan, even terug te kijken, te reflecteren…
Ik weet – het hoort bij het leven. Baby’s worden dreumesen, dreumesen worden peuters, peuters alweer kleuters… Mensen komen en gaan, collega’s verhuizen, of kiezen voor een andere locatie, of een andere baan. Toch blijft afscheid nemen een emotionele zaak voor me. Vooral als het mensen betreft die je mag en aan wie je iets had.
Afgelopen donderdag hebben we op mijn werk afscheid genomen van Sabriene, leidster van de rode groep. Een leuke, spontane en vrolijke jonge dame. Vlot en creatief, altijd bereid om bij te springen als het nodig was. Wat ik ook bewonderde aan haar was haar vermogen om goed “ad hoc” te kunnen werken, niet moeilijk doen, zich aanpassen aan de ontstane situatie.
’s Middags hebben kinderen en leidsters van alle groepen voor de laatste keer de meest geliefde liedjes van ons kinderdagverblijf voor Sabriene gezongen. Van alle cadeautjes die ze kreeg vond ik het het boompje het leukst. Origineel idee van haar naaste collega’s Wilma en Merlin: een echt boompje, behangen met kaartjes van kinderen en collega’s. Leuke, grappige, creatieve, ontroerende kaarten…met krabbeltjes van kinderen, her en der een foto, een stickertje, een gedichtje…
Beelden van mijn afscheid van Bobijn flitsen ineens door mijn hoofd. Vier jaar geleden inmiddels, maar het voelt nog steeds alsof het gisteren was. Mijn eerste werkplek in de kinderopvang, mijn eerste kindjes, eerste verjaardagmutsjes… Het gedichtje dat ik bij het afscheid maakte weet ik nog steeds uit ‘t hoofd: “Ik zal je missen mijn klein Bobijntje…Ik kus je wangetjes, streel zachtjes je haar… En wie weet: waar en wanneer ontmoeten wij misschien nog eens elkaar …”
Ik word overspoeld door emoties. Nadat ik het kaartje van Sabriene had gelezen, dat ze voor mij had geschreven, wordt het me echt teveel. Ik omhels haar en bedank haar voor de lieve woorden…
Ik kan nog steeds verrast zijn als ik zie, hoor of lees dat iemand snapt wat er in me omgaat, dat iemand mijn inzet kan waarderen, dat iemand me heeft “ontcijferd” (nou, zo’n moeilijke rebus ben ik ook alweer niet).
Met een traantje in mijn ogen kijk ik nog een keer naar het boompje en zie dat er op het zakje waarin de pot is gestopt de woorden “Goede reis” zijn afgedrukt…Met een glimlach wijs ik Sabriene die woorden aan…daar houd ik van, van die kleine, subtiele verwijzingen van het leven…