Het is de eerste dag na de kerstvakantie. Het is ijzig koud en donker. Ik zit alleen aan de ontbijttafel. Manlief heeft een vrije dag en ligt nog lekker te slapen, zo te horen. Ik ben helemaal verdiept in de krant en slurp gedachteloos mijn thee naar binnen als er gebeld wordt. Hard gebeld wordt. Langdurig gebeld wordt. Iemand zit kennelijk vastgevroren aan de bel. Ik overweeg even net te doen of ik niks hoor maar er is geen ontkomen aan.
Gejuich & gejoel
Nijdig been ik naar de voordeur en als ik die open doe zie ik mijn collega’s staan,uitgemonsterd met tamboerijntjes en belletjes en zij heffen meteen een lied aan. Ergens deze maand ben ik 25 jaar “bij de baas”. Ergens deze maand is dus vandaag…….. Het is op die stille stoep in mijn voortuin ineens een gejuich en gejoel en zo te horen is man wakker! Als ze binnen op mijn bank zitten met een kop thee zie ik pas dat Marja zo’n lichtgevend oranje hes met reflecterende strepen aan heeft en een lamp om haar arm heeft gegespt. Ik moet man uit bed halen. Er moeten foto’s gemaakt worden.
Het is heel gezellig zo ’s morgens vroeg in mijn kamer met die meiden met wie ik al zo lang werk maar de plicht roept en ik trek mijn jas aan en loop met mijn fietssleutel naar de achterdeur. Dat is echter niet de bedoeling. Ik moet door de voordeur en man moet mee met het fototoestel. Op de parkeerplaats staat een compleet versierde bakfiets en op het achterspatbord prijkt een bord: Bejaarde aan boord! Als deze bejaarde uitgelachen is springt zij verrassend soepel in de bak en start Marja, heel wat minder soepel, haar tocht naar de speelzaal. Na vijf meter begeeft de voorste boog het. Ik schuif naar voren en houd hem vast. Blote polsen. 5 graden onder nul!
TomTom
Ik fungeer als Tomtom, want vanwege de versierselen kan Marja niks zien. Wij arriveren veilig bij de speelzaal. Maar daar doet zich een obstakel voor in de vorm van het rolstoelholletje. We komen er niet tegenop, glijden elke keer gillend van de lach weer terug. Het plein staat vol met ouders en kinderen met feestmutsen, die ons getob aanzien maar niet komen helpen! Dat laten wij niet op ons zitten en met het laatste restje oerkracht schieten wij het plein op. We komen tot stilstand en iedereen begint te zingen. “Ïn een bakfietsie. In een bakfietsie.In een bakfietsje kwamen we naar de speelzaal toe!” Mijn keel knijpt dicht. Het is zo lief, zo warm al die mensen op dat plein, die voor mij staan te zingen in de winterkou……
Dan moet ik het bakfietsie weer uit want er is kofie en taart en cadeautjes. Maar zo soepel als ik erin ging zo stuntelig kom ik eruit. Het been dat al op de grond staat glijdt telkens weg, dus aan het andere been ben ik nog niet toegekomen. Het is altijd prettig als mensen je daaraan herinneren. De teamleidster roept steeds maar weer:”Dat been!” Alsof het een los object is.Ik moet uiteindelijk mijn handen gebruiken om dat object uit de bakfiets te hijsen! “Dat ging 25 jaar geleden heel wat soepeler” meent een stoere jonge vader te moeten opmerken. Hij heeft mij niet in zien stappen!
