Drie contracten van een jaar heeft Sara erop zitten bij deze bso-locatie, en nu neemt ze noodgedwongen afscheid. Tot verdriet van de kinderen en de ouders, tot verdriet van Sara zelf, en tot verdriet van een sterk team dat weer moet wennen aan een nieuwe samenstelling en een nieuwe samenwerking. Tegelijk heerst er gelatenheid. Al maanden tevoren zagen we Sara’s afscheid aankomen. Het is niet het eerste gedwongen vertrek van een pedagogisch medewerker en vast niet het laatste.

In een uitgebreide brief legt onze kinderopvangorganisatie uit dat het nog steeds crisistijd is en dat het vanwege de aanhoudende krimp niet mogelijk is om tijdelijke krachten een vast contract aan te bieden. Tegelijk probeert de organisatie oude klanten vast te houden en nieuwe klanten te lokken met gratis extra dagen, warme maaltijden en zelfs een gratis opvangavond op Valentijnsdag.

Kwaliteit in de kinderopvang valt of staat met de professionals op de groepen. Ook uit internationale studies blijkt: het zijn de professionals op de werkvloer die het verschil maken. Daarbij helpt het als tenminste een deel van hen geschoold is op hbo-niveau. Maar belangrijker nog is het dat de ‘pedagogen’ en de ‘assistenten’ samen reflecteren op hun werk en zich gezamenlijk blijven ontwikkelen. Een voorwaarde voor de totstandkoming van zo’n ‘lerende organisatie’ is dat je professionals goede randvoorwaarden en groeimogelijkheden kunt bieden.

‘Er vertrekt weer een juf die bruist van de creatieve ideeën en die bij de kinderen een onvergetelijke indruk achterlaat’

Wat een contrast met het in- en uitvliegen van tijdelijke krachten die als enige zekerheid hebben dat ze niet op een vaste aanstelling hoeven te rekenen. En toch zie ik keien van pedagogisch medewerkers rondlopen op de bso. Sara was zo’n kei, die op de eerste dag dat ik wat onwennig binnenstapte om mijn kind op te halen direct naar me toe kwam om een kopje thee aan te bieden. Die rustig tussen twee kinderen met verhitte koppen in ging zitten en ze hielp om de ruzie uit te praten en bij te leggen. En die ons bij haar vertrek met een prachtig afscheidskadootje met de neus op de feiten drukte: er vertrekt weer een juf die bruist van de creatieve ideeën en die bij de kinderen een onvergetelijke indruk achterlaat met haar geheime flessenpost. Wat zouden we met z’n allen goud in handen hebben als we dit soort mensen in de kinderopvang konden behouden en laten groeien.

Verslagen staar ik naar het geheimzinnige flesje op de keukentafel. En Sara? Die maakt er het beste van en vertrekt op wereldreis. Misschien stuurt ze hem nog wel een echte flessenpost, hoopt mijn zoon. Vanuit Australië of zo.