In de afgelopen maanden heb ik met kromme tenen aangehoord hoe de hele sector steunt en kreunt. Ongekende vraaguitval, negatieve publiciteit, stijgende werkeloosheid, het valt ook niet mee allemaal. En de bodem is dan nog niet eens in zicht. En dus zoeken we naar dé Grote Schuldige. De overheid is dan een mooi slachtoffer. Zij hebben immers de geldkraan dichtgedraaid. Zij hebben ervoor gezorgd dat de kinderopvang voor de gemiddelde ouder onbetaalbaar is geworden. Zij hebben de werkeloosheid laten stijgen. Ja, zij hebben het allemaal gedaan.

Maar zou het niet beter zijn om ook eens naar onszelf te kijken? Wat hebben wij eigenlijk gedaan? We hebben vaak ‘zelfstandig’ als kernwoord in onze pedagogische visie staan. Kinderen moeten zelfstandig worden. Maar wij dan? Mogen wij wel leunen op iemand anders? Dat is op zijn zachtst gezegd toch wel erg vreemd. Misschien toch eens achter onze oren krabben?

Ik denk dat we gewoon eens moeten gaan ondernemen. Net als die peuter die het ‘zelf’ wil doen. Die onderneemt óók. Met vallen en opstaan, maar uiteindelijk lukt het. Wij kunnen dat toch ook?

‘We hebben vaak ‘zelfstandig’ als kernwoord in onze pedagogische visie staan. Kinderen moeten zelfstandig worden. Maar wij dan?’

Niet wijzen dus naar de overheid en lijdzaam toezien hoe de kinderen bij je weglopen en de euro’s door je handen glijden. Al dat gesteun en gekreun kost tijd, maar levert helemaal niets op. Maak eigen keuzes, durf, doe en pak door. Werk vanuit je eigen kracht. We kunnen veel meer dan dat we denken.

Gelukkig zie ik ook hele mooie voorbeelden van ondernemers die het wel oppakken. Die organisaties die vanuit eigen kracht en eigen identiteit aan de slag zijn gegaan. Die bieden wat ouders echt willen en niet alleen maar op de kinderen passen. Die doen het onverminderd goed. En terecht, want kinderopvang is vanuit maatschappelijk oogpunt zeer waardevol. Dus kom op, ga aan de slag, en maak er wat moois van!

Ik nodig u van harte uit om te reageren.