Pedagogisch medewerker krijgen vaak de indruk dat ouders moe zijn van een dag hard werken en het liefste zo snel mogelijk naar huis willen. Ze houden de overdracht daarom kort en zeggen: ‘Ja hoor, helemaal goed! Lekker gegeten, lekker gedronken en nog even buiten gespeeld. Niets bijzonders eigenlijk.’ Hoor jij jezelf ook wel eens zoiets zeggen? Doet het recht aan het kind en doet het recht aan jou in je rol als professional? Heb je echt niets te delen?
Wat je schetst is een algemeen beeld dat weinig zegt over het specifieke kind. Logisch dat ouders daar geen tijd voor willen nemen. Als je jezelf, de ouder en het kind serieus neemt, zou je het misschien anders willen doen. Maar hoe dan?
Ga even terug naar de meest gestelde vragen van ouders. Wat zou een ouder willen weten? Het algemene beeld of de bijzonderheden?
Bij het beantwoorden van de vraag ‘Alles goed gegaan?’ kan je vertellen wát er zo goed ging. Maak het specifiek en beeldend. Heeft het kind bijvoorbeeld heel geconcentreerd een hoge toren van blokken gebouwd, zelf een boterham gesmeerd en heel trots ‘ikke gedaan’ gezegd, een creatieve heksensoep gemaakt en andere kinderen geholpen met ingrediënten zoeken, met een grote glimlach zelf vormpjes uit het fruit gesneden, uitbundig en met rode wangen gedanst op muziek of juist helemaal ontspannen op zijn gemakje in een hoek een boekje gelezen? De meeste ouders zullen dan wel de tijd nemen om even te luisteren en misschien roept wat jij zegt ook wel vragen bij hen op. Juist die kleine details kunnen de belangstelling wekken. Mocht hij zelfstandig met een mes fruit snijden? Ging dat wel goed dan? Wat leuk dat dansen, dat doet hij thuis eigenlijk nooit. Welke muziek draaien jullie? Een boekje gelezen? Wilde hij niet met de andere kinderen spelen dan?
‘Ouders denken misschien dat de kinderen op deze leeftijd alles zelf kunnen vertellen, maar jouw waarnemingen zeggen ook iets over de manier waarop je vanuit jullie pedagogische visie naar kinderen kijkt’
Zo kom je meer te weten over wat ouders bezighoudt of waar ze zich wellicht zorgen over maken. Je kunt die zorgen misschien wegnemen en in ieder geval serieus nemen en echt in gesprek komen over de ontwikkeling van het kind. Zo krijgt de overdracht een pedagogische meerwaarde.
Op de BSO spreek je de ouders minder vaak. Daarom zijn de momenten waarop er wel een overdracht plaatsvindt extra belangrijk. Ouders denken misschien dat de kinderen op deze leeftijd alles zelf kunnen vertellen, maar jouw waarnemingen zeggen ook iets over de manier waarop je vanuit jullie pedagogische visie naar kinderen kijkt. Vertel bijvoorbeeld welke initiatieven je bij het kind hebt gezien, wat je is opgevallen in het samenspel met anderen of in welke stemming een kind uit school kwam. Ook als het niet mogelijk is om een uniek en volledig beeld te geven, kan je laten weten dat je betrokken bent bij het kind en de ouder. Wees wel eerlijk. Als je het kind die dag nauwelijks hebt gezien, verwijs dan door naar een collega of vertel iets over wat je eerder in de week is opgevallen of bijgebleven over het kind.
Dus als een ouder vraagt of er nog bijzonderheden waren, dan denk jij voortaan: Ja natuurlijk! Als je werkt met kinderen is elk moment bijzonder en de moeite waard om over te vertellen. Probeer het maar eens.
