Opnieuw is de kinderopvang het ondergeschoven kindje. We horen er wel bij maar als er keuzes gemaakt moeten worden, bungelen we er maar een beetje achteraan. Het blijft vechten voor aandacht en erkenning.

Begin mei werd het testbeleid uitgebreid naar nieuwe sectoren, waaronder de kinderopvang, onderwijs en mantelzorgers. Het verbaasde toen niemand dat kinderopvangmedewerkers en gastouders met corona gerelateerde klachten, zich ook konden laten testen op het coronavirus. Maar nu iedereen zich mag laten testen, er een tekort aan testcapaciteit is ontstaan en de wachttijden flink oplopen, valt de kinderopvang niet onder de voorrangsregeling.

Ondertussen doet het snotterseizoen zijn intrede. Het meeste snot wordt nog steeds geproduceerd in de kinderopvang. En waar loop je de meeste kans midden in je gezicht gehoest te worden? Juist ja, in de kinderopvang. Na de snotneuzen mogen kinderopvangmedewerkers nu de hoestjes beoordelen. Ga er maar aanstaan met een dagelijks wijzigende beslisboom. Een kind hoest. Is het een kuchje? Hoest het vaker? Droge hoest, kriebelhoestje? De beslisboom en de ouders spreken elkaar tegen. Snot mag alle kleuren hebben, daar doen wij niet moeilijk over. Maar wat als het kind ook niest? Is het dan chronisch of was het maar éénmalig? In beide gevallen mag een kind gewoon gebracht worden. Pedagogisch medewerkers vangen het allemaal op en poetsen het weg. Zij wassen hun schrale handen, tellen tot tien en door.

Het is dan ook niet vreemd dat kinderopvangmedewerkers in de herfst en winter vaak doorlopend met lichte verkoudheidsklachten te maken hebben. Een verkouden medewerker mag niet op de groep werken en moet getest worden. Het kan wel vier dagen duren voor men ergens terecht kan en dan nog drie dagen wachten op de uitslag.

De kinderopvang valt niet onder de regeling omdat die geen ‘verplichtend karakter’ heeft. Met andere woorden: de kinderopvang is er vooral voor de gezelligheid. De verklaring van minister De Jonge is teleurstellend en getuigt van weinig kennis zaken. De groepen in de kinderopvang zijn kleiner waardoor klachten van medewerkers minder grote gevolgen hebben; botweg, er hoeven minder kinderen naar huis gestuurd worden.

‘Het kabinet bereidt zich voor op een tweede golf, maar vergeet het belang van jonge kinderen en een proactieve kinderopvang’

Dit tekent hoe er gekeken en geteld wordt. Een schoolklas betekent zo’n 25 kinderen naar huis sturen, een groep in de dagopvang of buitenschoolse opvang zijn er minder. Maar daar waar scholen alleen een inspanningsverplichting hebben om de kinderen op te vangen en les te geven, worden kindercentra keihard afgerekend. Door ouders maar ook door de GGD. De inspecties van de GGD zijn alweer volop gaande. Het gaat om ‘dunne’ inspecties, waar er vooral gekeken wordt naar de regeltjes en weinig ruimte is voor de dialoog. Dagelijks bekijken wij hoe we ieder aanwezig kind, ondanks dat er vaste gezichten ontbreken, een veilige plek kunnen bieden.

We kijken terug op een bizar voorjaar. Terwijl heel Nederland de adem inhield vanwege het coronavirus, was de kinderopvangsector niet alleen bezig met hard werken en (nood)opvang bieden, maar ook met de toekomst en het welzijn van kinderen. We zochten samenwerking met het onderwijs en boden extra opvang aan kinderen van zorgpersoneel en andere cruciale beroepen. Kwetsbare kinderen en overbelaste ouders konden bij ons terecht.

De eerste coronagolf overviel ons allemaal, maar de kinderopvangsector stond er gewoon en bleek de motor te zijn om de economie nog enigszins draaiende te houden. Het kabinet bereidt zich voor op een tweede golf, maar vergeet het belang van jonge kinderen en een proactieve kinderopvang.