Ik heb wat buitenspeelgoed buitengezet. Ze pakken ieder een fiets of een auto. Teun pakt de step. Z’n favoriete speelgoed buiten. Het lukt hem nog niet om te steppen maar om ermee te lopen is heel stoer! Toby pakt de loopfiets en rijdt naar het hek om te kijken of er een trein aan komt. Susie volgt hem op de voet op haar fietsje.

Wij wonen dichtbij de trein. Als de bellen van de overgang gaan, reageren alle kinderen. Vaak hoor ik het zelf niet eens. Het is eigenlijk een ‘attractie’ op zich. Sommige kinderen weten wat voor trein er langskomt; intercity, sprinter, goederentrein en natuurlijk voor elke trein een locomotief. Er komt nog geen trein aan. Ook Teun komt rustig aan lopen met zijn step. Nee, nog geen trein… Iedereen keert weer om en speelt verder met de step, fiets en auto.

Konijntjes aaien

Lize staat bij het hok naar de konijnen te kijken. ‘Zullen we de konijntjes aaien?’ vraag ik.
‘Konijn!’ zegt Lize blij. Ik haal de twee konijnen uit het hok en zet ze op een rieten stoel. Lize gaat de konijntjes meteen aaien. Teun en Suzie komen ook kijken. Op een afstand blijven ze staan. ‘Komen jullie ook aaien?’ vraag ik aan ze. Stapje voor stapje komt Teun dichterbij. Susie blijft staan en kijkt alleen. Toby komt met z’n handen in z’n zakken aangewandeld. Hij kijkt naar de konijnen. ‘Ik hou niet van konijnen’, zegt Toby.
‘Ja, dat kan! Ik vind deze konijntjes wel heel lief!’ zeg ik.

Teun staat nu bij de stoel. Eén konijntje rekt z’n nek uit en snuffelt aan z’n jas. Daar schrikt Teun van en hij stapt weer naar achteren. Hij staat even te kijken. ‘Je mag het konijntjes wel aaien hoor Teun.’ Teun steekt z’n hand uit. Het konijn steekt z’n snuit uit naar Teun z’n hand. Teun schrikt daar toch weer van en trekt z’n hand terug. Lize geeft een aai aan het konijn. Zo te zien vindt Lize de konijntjes heel leuk om te aaien. ‘Ik wil liever niet aaien’, zegt Toby.
‘Dat mag je zelf weten. Het mag maar als je niet wilt, dan hoeft dat niet’, zeg ik. Teun probeert nog een keer te aaien en moet daar ook wel om lachen. De konijnen zijn zo nieuwsgierig! Susie komt heel langzaam dichterbij. ‘Wil je ook het konijntjes aaien Suzie?’ Suzie steekt ook haar hand uit naar het konijn, maar raakt ‘m net niet. Suzie moet lachen. Toch wel een leuk spelletje. Steeds iets dichterbij! Lize staat nog steeds naast te konijnen. ‘Aaien?’ vraagt Lize.
‘Ja hoor! Ga maar aaien. Dat vinden ze heel fijn!’

Spannend

Toby komt er ook bij staan met z’n handen in z’n zak. ‘José, ik kan er niet bij.’
‘Ik denk dat je helemaal vooraan staat! Je kan er wel bij als je je handen uit je zak haalt’, zeg ik. Toby tovert z’n handen uit z’n zak en begint heel voorzichtig het konijn te aaien. ‘Lekker zacht zijn ze hè!?’ zeg ik. Suzie aait ondertussen het konijn ook een beetje. Ik zie aan haar dat ze het wel spannend vindt. Teun komt naast de stoel staan. Met één vinger raakt hij het konijn aan en trekt z’n hand snel weer terug. Hij kijkt blij! ‘Ik denk dat ze honger hebben. Ik ga eten voor ze pakken’, zeg ik. In de schuur pak ik een bakje konijnenvoer. Ik leg dat voor de konijnen neer. Ze beginnen meteen te eten. Lize pakt een stukje voer en bekijkt het van dichtbij. Ze gaat er scheel van kijken! Toby geeft het voer aan de konijntjes. Ook Lize probeert ze te voeren. De konijntjes zitten rustig te eten. ‘Nu kun je ze heel rustig aaien’, zeg ik. Teun en Suzie staan nu ook dichtbij de konijnen. Suzie legt het voer voor de neus van het konijn. Af en toe aaien… Het ijs is gebroken!

Opeens veren alle kinderen op en kijken om: ’Trein!’ roept Toby. Ik had het niet gehoord. Toby holt naar het hekje, gevolgd door Suzie en Teun. Lize blijft bij de konijntjes. Zonder op of om te kijken blijft ze de konijnenbrokjes aan de konijnen voeren.  ‘Jaaaa!’ hoor ik ze roepen als de trein eraan komt totdat hij weggereden is. Toby komt weer terug naar de konijntjes met Suzie achter zich aan. Teun pakt de fiets en probeert ernaast te lopen. Toby en Suzie geven de konijnen nog wat voer, maar dan stappen ze ook op de fiets en rijden weg. Lize helpt mij later de konijnen terug in het hok te zetten.

Ieder kind in z’n eigen tempo

Het is altijd mooi om te zien hoe kinderen reageren op dieren. Het ene kind is nergens bang voor, terwijl een ander kind weer wat meer begeleiding nodig heeft. Ieder kind in z’n eigen tempo. Dieren kunnen een kind helpen om zich veilig te voelen. Door te aaien worden de kinderen rustig. Ik vind het mooi dat ik die beleving aan de kinderen mee kan geven in mijn opvang!