Ik stoor me al een tijdje aan het gemak waarop er met spelmateriaal wordt omgegaan. Kapot? Heb ik niet gedaan. Ach, jammer maar ja. Schouders worden opgehaald. Het geld van Monopoly gebruiken voor het winkeltje en dan het spel onbruikbaar laten liggen? Ach, ik vind dat toch geen leuk spel. Stop! Tot hier en niet verder! Tijd voor een plan.

Mijn voorgenomen offensief tegen speelgoed-onverschilligheid;

Plan A– ik stel de kinderen in het vooruitzicht dat ze zelf samen nieuw speelgoed mogen uitzoeken als ik zie dat er met het huidige materiaal netjes is omgesprongen. Ik spreek een concrete datum en bedrag af. Zo wordt het concreter dat als je voorzichtig bent met je spullen dat dat ook weer iets op kan leveren, je hoeft immers niets te vervangen omdat het kapot is.

Plan B– ik ga spel en /of knutselmateriaal verdelen onder een paar kinderen die wekelijks de staat van hun spel controleren en me melden hoe het erbij staat. Dit om de “pakkans” (lees opmerkzaamheid) te vergroten.

Maar hier red ik het niet mee als ik niet daarnaast het project duurzaamheid weer eens ga oppakken bij deze nieuwe lichting kinderen. En ik spits dat dan toe op ons spelmateriaal door middel van leuke spelletjes.

‘Zouden ouders er weleens over nagedacht hebben dat er grenzen zijn in wat je kunt aanschaffen?’

Weggooien van kapot speelgoed is wel vaak de beste optie omdat je goede spullen wilt hebben, maar eerst mogen kinderen de moeite nemen om te kijken of er iets valt te herstellen of op te knappen. Zeker als er iemand te wild met het speelgoed is omgesprongen. De kinderen gevoel voor duurzaamheid bijbrengen is natuurlijk bijzonder belangrijk, al valt het niet mee in een tijdperk waar de smartphone van mama en papa bij het eerst nieuw uitgekomen type veelal weer ergens in een la verdwijnt naast de andere verstoten telefoons.

In een groep is het gemakkelijk verschuilen achter andere kinderen en is het minder gemakkelijk zichtbaar te maken wie er nu precies te onverschillig met het materiaal omgaat. Normale slijtage bestaat ook en speelgoed is ook soms gewoon niet sterk meer. Als kinderen zelf met geld op stap mogen om iets uit te zoeken dan worden ze er zorgvuldiger in en beschouwen het gekochte ook meer als van hen. Dat vergroot de sociale controle.

Veel ouders maken geen punt ten aanzien van het vervangen van kapot speelgoed van hun kind. Zelfs als het net nieuw was, wordt het vlot vervangen. Zouden deze ouders er weleens over nagedacht hebben- buiten het milieuaspect- dat hun kind zelf later ook met een bepaald bedrag moet zien rond te komen en dat er grenzen zijn in wat je kunt aanschaffen? Dus moeten we de kinderen leren de waarde van spullen juist in te schatten. Voor het milieu en dus uiteindelijk gewoon voor zichzelf.

Jacqueline Butti schreef de vorige keer in haar blog over het gevoelige thema ‘seksueel misbruik’ en dacht na of zij eigenlijk voor 100 procent op haar eigen collega’s kon vertrouwen. ‘Zij vraagt zich af of haar collega’ s in staat zouden zijn tot ontoelaatbaar gedrag ten aanzien van kinderen. Haar conclusie is duidelijk: nee! Ze vertrouwt ze voor de volle..99%’ Lees deze blog hier