De kinderen mogen wennen op de scholen en aansluitend gaan sommigen dus ook al wennen aan het leven op de bso. Tot aan de zomervakantie kunnen ze verkennen en leren kennen wat ze de komende acht jaar te wachten staat.
De één heeft hier wat meer moeite mee dan de ander. Soms begint het verhaal voor mij al op het schoolplein waar ik ze kom ophalen, bij anderen begint dit op de groep, waar ze door collega’s bij mij worden gebracht. Zeker in de beginperiode gaat dit gepaard met zo hier en daar een traan en een soms meer dan dringende vraag naar papa en mama. Want ja, klaar zijn met school, maar niet opgehaald worden door ouders… dat is even wennen.

‘Nieuwe kinderen zetten me altijd weer voor een uitdaging in de beginperiode. Des te leuker is het om te merken dat het steeds soepeler gaat’

De jongens en de meisjes gaan hier verschillend mee om. Zo is er een jongetje dat, als hij meegaat, oprecht verdrietig is dat hij niet naar huis gaat. Als hij een dag later ons weer ziet lopen en met mama meegaat, zwaait hij vrolijk naar ons. Eén van de nieuwe meisjes was laatst in een goede bui bij ons gebracht door juf, maar stond een minuut later huilend bij het hek van het schoolplein om te kijken of mama al kwam.

Een ander nieuw jong meisje dat sinds de eerste dag dat ze kwam geen kik geeft, gaat zelfs op de fiets met de groep van school naar de bso! Ook een vierjarig jongetje dat heel even in het begin moeite heeft gehad om met ons mee te gaan, laat al merken dat hij de gang van zaken al in de gaten krijgt. ‘Vandaag ga ik met jullie mee, morgen niet, en dan die dag weer wel.’ Ik geef aan dat dit klopt en geef hem hier een complimentje over. Vervolgens komt hij de volgende dag op het schoolplein met mama naar mij toe en zegt: ‘Vandaag ga ik niet mee, dat wou ik even tegen je zeggen meester’. Waarop ik een glimlach op mijn gezicht krijg en zeg: ‘Dankjewel jongen, dan zie ik je morgen weer!’

De nieuwe kinderen zetten me altijd weer voor een uitdaging in die beginperiode. Des te leuker is het om na een tijdje te merken dat het per kind steeds soepeler gaat lopen. Één meisje vond het contact in het begin nog eng en praatte ook niet of weinig, maar als ze bij binnenkomst naar mij lacht, weet ik dat ook dit wel goed gaat komen. Veel zeggen doet ze nog steeds niet, maar tijdens het ophalen krijg ik van de moeder te horen: ‘O, maar ze heeft het thuis wel over je hoor!’.