Ik denk aan vanmiddag toen een baby aan een stuk door huilde en we het kindje niet getroost kregen. De baby was gevoed, verschoond en werd afwisselend in mijn en mijn collega’s armen gesust, gewiegd, maar niks hielp. Ondanks onze pogingen stond zijn lichaampje strak van de spanning en het verdriet kwam er luidkeels uit. Als je zelf op een kinderdagverblijf werkt of kinderen hebt, weet je dat het gehuil van een baby door merg en been kan gaan en je op je knieën kan brengen.

Ik denk aan de keer dat één van de kinderen tijdens zijn middagslaap niet alleen zijn trappelzak had opengemaakt maar ook zijn luier vol met poep, die hij daarna heeft rondgestrooid en als een lekkere bodylotion en gezichtscrème heeft gebruikt. Ik denk aan al de dagen dat de kinderen hun dag niet hebben, jengelig zijn of driftbuien hebben, de dagen waarop ze half ziek gebracht worden maar volgens de ouders ‘echt wel’ naar het kinderdagverblijf kunnen.

“Ja soms” zeg ik en gelijk voel ik mij schuldig. Ik zie de gezichten van de kinderen van onze groep in gedachte voor mij. Soms zijn ze ondeugend, soms hebben ze hun oren thuis gelaten, soms lijken ze een cd met het nummer ‘nee’ op repeat. Toch zijn het stuk voor stuk schatten en van 7.30-tot 18 uur zijn het mijn schatten. Schatten van wie ik dagelijks knuffels krijg, schatten door wie ik overladen word met knutselwerkjes en tekeningen, schatten die een glimlach op mijn gezicht weten te toveren ook wanneer het niet loopt op het kinderdagverblijf zoals het eigenlijk zou moeten. Daarnaast: Wie zingt er regelmatig op zijn werk? Wie mag onder werktijd legitiem met een schepje in de zandbak zitten? Wie mag in zijn pyjama naar het werk komen? Oké dat was een uitzondering omdat het pyjamadag was, maar toch…

De zon schijnt en we zijn als vanzelfsprekend buiten. Het is vijf uur in de middag en langzamerhand worden de kinderen een voor een opgehaald. De moeder –die net heeft geïnformeerd of ik ooit stress ervaar op mijn werk- en ik, kijken hoe de kinderen spelen. De vraag ligt nog tussen ons in.

“Ben jij wel eens gestrest als je een dag de zorg over haar hebt?” zeg ik tegen haar met een knikje richting haar dochter.

“Ja” zegt zij vanuit haar tenen.

“Ik heb dagelijks twaalf kinderen onder mijn hoede.”

“Hmmm” mompelt ze. Alsof ze opeens beseft wat ze impliceert zegt ze “oh sorry, ik wilde niet…”
“Het is het waard”, val ik haar in de rede. De moeder knikt, strijkt haar rok glad en in stilte kijken we verder naar de kinderen op het speelplein.

De vorige keer omschreef Crystal hoe ze ooit als groentje begon in de kinderopvang en hoe ze de kritische blikken van ouders in haar rug voelde branden. Maar die tijd ligt gelukkig al lang achter haar. Ze kreeg meer en meer vertrouwen in haar eigen kunnen. Lees haar blog ‘Overcontrole’ hier