Vanuit mijn ooghoek kijk ik op de klok, nog zeven uur en veertig minuten te gaan. De warmte van de thee ontspant mij enigszins. “Jij kan het natuurlijk niet weten” zegt ze, “maar dat is mijn mok, waar ik altijd om 10u yoghurt uit drink. Was je hem even af en zet je hem terug?”

Ze doet alsof ze mij een pleziertje gunt, maar na een paar keer op groep X ingevallen te hebben, zie ik haarscherp dat ik de groep draai en zij mij aanstuurt vanaf de bank. “Ga jij maar lekker met de kinderen fruit eten” en “Ga jij maar lekker met de kinderen naar buiten” en “Ga jij maar lekker met de kinderen knutselen” en “Ga jij maar lekker met de kinderen…” Zij is druk bezig. Soms geeft ze een fles maar meestal is ze druk met niks. Op een gegeven moment waag ik het om er wat van te zeggen. “Blijkbaar kan jij de drukte op de groep niet aan”, zegt ze. Ik ben nooit meer teruggevraagd.

‘Ik was alleen maar de invalkracht en een kritische houding stond duidelijk niet in mijn takenpakket’

Net als vele andere pedagogisch medewerkers, ben ik begonnen als invalkracht. Destijds zei ik dapper dat ik al die nieuwe ervaringen ‘juist leuk’ en ‘erg leerzaam’ vond. Natuurlijk was het ook interessant om te zien dat een beleid op verschillende manieren geïnterpreteerd en uitgevoerd kon worden. Alleen, ik kon niks met die informatie: ik was immers alleen maar de invalkracht en een kritische houding stond duidelijk niet in mijn takenpakket. Als ik ooit een vaste aanstelling zou krijgen, zou ik mij anders opstellen naar invalkrachten, verzekerde ik mezelf. De rode loper zou ik voor invalkrachten uitgooien en ik zou hen altijd overladen met complimenten.

Inmiddels werk ik als vaste kracht en moet ik eerlijk bekennen dat ik ook menselijk ben. Vertaling: Het liefst werk ik met mijn vaste collega’s. We zijn als een geoliede machine op elkaar ingespeeld en kunnen het ook persoonlijk goed met elkaar vinden! Natuurlijk doe ik mijn best om zo verwelkomend en begripvol te zijn naar invalkrachten, maar de ene invalkracht is de andere niet.

De een houdt bijvoorbeeld op maandagochtend vol energie en overgave een lofzang over het werken in de kinderopvang terwijl ik eigenlijk liever in bed was gebleven, de ander vraagt bijvoorbeeld continue wat zij kan doen, maar doet eigenlijk nooit wat met het antwoord dat ik geef.

En toch, en toch… ik snap dat je het als invalkracht extra moeilijk hebt.

Als nieuwe vaste medewerker, is je een inwerkperiode gegund. Als invalkracht moet je alles (protocollen, beleid, ins- en outs van de groep) automatisch weten. De ongeschreven regels en belangrijke dingen als ‘welke mok je wel of niet kan gebruiken’ moet je als bij toverslag doorhebben en elke dag heb je kinderen die je uittesten want jij bent ‘de nieuwe’.

Vandaar een lofzang voor alle invalkrachten, fijn dat jullie er zijn en je elke dag inzetten! Fijn dat jullie het werk overnemen als een van mijn collega’s of ik ziek zijn of vrij willen. Het lijkt misschien soms alsof mensen (inclusief ik) jullie werk niet zien of waarderen, daarom wil ik met deze column jullie een hart onder de riem steken. Bedankt voor al jullie werk!

De vorige keer schreef Crystal een blog over dat ze zich soms ondergewaardeerd voelt door ouders. ‘Soms, zoals vandaag, voel ik mij ondergewaardeerd door de ouders van ons kinderdagverblijf. Ons harde werken, ons zorgvuldig handelen en het ten allen tijde beschikbaar zijn voor de kinderen, niet gezien en erkend. Het is van de tafel geveegd door een enkele vraag: “Ervaar jij ooit stress op je werk?” Lees haar mooie blog hier