Sinds de zedenzaak ligt het werken in de kinderopvang voor mannelijke medewerkers in ieder geval onder een vergrootglas. Zij ervaren sinds 12 december 2010 een enorme toename van achterdocht en argwaan. Een kindje helpen op het toilet, een vieze broek verschonen of samen een boekje lezen met een kind op schoot. Is dat wel vertrouwd? Opmerkingen van ouders, omstanders maar ook van collega’s zijn al bijna gewoon geworden voor mannelijke pm’ers.
Huilfilmpje
Het ‘huilfilmpje’ waarbij een buurvrouw van kinderdagverblijf Flamingo twee peuters filmde die minutenlang aan hun lot werden overgelaten, toont aan dat argwanende buren ook het heft in eigen hand nemen. Het filmpje werd op Facebook ruim 20.000 keer gedeeld en leverde duizenden reacties op.
Medewerkers van kinderdagverblijf Flamingo Regenboog in Amsterdam-Noord zijn op non-actief gesteld na ophef om een filmpje op Facebook waarop te zien is dat huilende peuters minutenlang in de achtertuin van de crèche zijn buitengesloten. Lees meer
Konijnenhokjes
‘Aan de ene kant juichen we elke bijdrage toe aan het verbeteren van de volksgezondheid, maar mensen van buitenaf kunnen de situatie niet goed inschatten’, aldus een GGD-woordvoerder. Zo worden lokale GGD-afdelingen nog altijd gebeld omdat buren zien ‘dat baby’s in konijnenhokjes worden gestopt’, terwijl ze heerlijk gaan slapen in zogenoemde lutjepotjes, slaaphokjes in de buitenlucht.’ Het feit dat een incident zich als een olievlek verspreidt in de media, is voor ons geen argument er iets mee te doen. In het voorbeeld van het ‘huilfilmpje’ hadden we echter wel voldoende aanknopingspunten om met de houder in gesprek te gaan.’
Acceptatieprobleem
Volgens Marike Vroom, hoofdredacteur van de vakbladen Kinderopvang en Management Kinderopvang, kampt de kinderopvangsector nog steeds met een acceptatieprobleem. ‘Het beeld dat we zo graag naar buiten brengen – “kinderopvang is goed voor kinderen” – wil eenvoudigweg nog niet beklijven. En dus wordt ieder incident gretig aangegrepen om te laten zien dat je je kind maar beter niet naar de kinderopvang kan doen’, schrijft zij in het nog te publiceren voorwoord van het meinummer van Management Kinderopvang.
Bij kinderopvang Grumpie in Delft weten ze niet beter dan dat er op hun vingers wordt gekeken. Al acht jaar lang hangen op alle groepen webcams. Maakt dat ouders alerter? ‘Wij merken juist dat omdat we zo open zijn, ouders hun eventuele argwaan helemaal verliezen.’ Lees meer
Regeldruk
Vroom: ‘Dat terwijl er geen plek in Nederland bestaat waar ieder risico op een buil of een bekneld vingertje zo is weg georganiseerd als in de kinderopvang.’ Vroom heeft, net als ieder ander, kritiek op de manier waarop de pedagogisch medewerkers van het ‘huilfilmpje’ de kinderen aan hun lot overlieten, maar vraagt zich af: ‘komen dit soort incidenten niet voor op scholen? Bij de zwemles? Bij scouting? Natuurlijk wel, maar die omgeving wordt nu eenmaal met andere ogen bekeken.’
Bestaansrecht
Haar analyse wordt ondersteund door het promotie-onderzoek van Aafke Raaijmakers onder bestuurders in de kinderopvang. Een belangrijke conclusie uit dat onderzoek is dat de kinderopvang met haar legitimiteit worstelt. In tegenstelling tot het basisonderwijs staat het bestaansrecht van de kinderopvang ter discussie. Raaijmakers wijt dit aan het grote verschil in visie, normen, waarden en belangen van de samenleving en alle betrokken stakeholders.
Wat mij betreft mag het een verplichting worden om in alle KDV’s maar ook binnen de gastouderopvang, webcams te laten installeren. Dat voorkomt een heleboel narigheid, onderzoeken en mediahypes.